Een zwevende wolkenkolonie op Venus

De Russen hebben van 1967 tot 1983 een reeks ruimtevaartuigen naar Venus gestuurd, de Venera’s. Al snel werd de helse natuur van Venus bevestigd. De atmosfeer van Venus is zeer dicht en bestaat voor het overgrote deel (96%) uit koolstofdioxide, wat het broeikaseffect, dat door het wolkendek wordt veroorzaakt, verder versterkt. De temperatuur op Venus kan hoog oplopen. De inkomende straling van de zon verwarmt de planeet. Normaal zou Venus deze warmte weer uitstralen in de vorm van infraroodstraling, maar de koolstofdioxide houdt deze warmtestraling tegen. Daardoor ontstaat rond de evenaar een hitte van bijna 500 500° Celsius.

De atmosfeer van Venus is zeer dicht. Toch is juist die dikke, giftige atmosfeer die Venus heeft een aantrekkelijke wereld voor mensen om op te leven. We zouden in theorie de dikke atmosfeer van Venus in ons voordeel kunnen gebruiken en er zwevende steden kunnen maken, volgens Geoffrey Landis, een Amerikaans sciencefictionschrijver en wetenschapper in vastestoffysica.

Volgens Landis is het op 50 km boven het oppervlakte van Venus goed toeven. Op die hoogte is de omgeving net zo aards als hier op onze eigen planeet. Er is genoeg zonlicht voor zonne-energie en de temperatuur is haast vergelijkbaar zoals op aarde. De zwaartekracht is er op 90% van die we nu op aarde voelen. Bovendien zijn de gassen die we nodig hebben om te overleven daar beschikbaar. Koolstofdioxide en stikstof om planten te laten groeien zijn er in overvloed in de atmosfeer van Venus.

Op Venus is lucht om te ademen een opstijgend gas. Het is licht genoeg om op eigen kracht boven de atmosfeer te hangen. Leefruimtes zouden geen apart systeem nodig hebben om te zweven, zoals een heliumballon op de ideale hoogte van 50 km. Het gas in een lichtgewicht woonmodule die de inwoners ook gewoon zouden inademen, zou theoretisch gezien genoeg drijfkracht hebben om te blijven zweven.

Motherboard
Science 2.0
Wikipedia