Waar we hier regelmatig over schrijven is de unificatie van de twee grootste theorieën van de twintigste eeuw: de Algemene Relativiteitstheorie (ART) van Albert Einstein uit 1915 en de kwantummechanica (KM), die in de jaren twintig door een groepje natuurkundigen werd opgesteld, waaronder Niels Bohr, Werner Heisenberg en Erwin Schrödinger. Ondanks de vorderingen die gemaakt zijn is er nog steeds geen sluitende theorie die deze unificatie tussen de beschrijving van het allergrootste en allerkleinste bewerkstelligt. Je zou je natuurlijk af kunnen vragen waarom je per se ART en KM moet unificeren en of ze niet gewoon als aparte theorieën kunnen blijven bestaan. Probleem daarbij is dat er twee objecten zijn, waarin de twee theorieën elkaar overlappen en dat ze dan beiden geen goed beschrijving kunnen geven. Die objecten zijn de oerknal en zwarte gaten. Eén van de kandidaat-theorieën van alles – de theorieën die proberen de unificatie tot stand te brengen – is de snaartheorie. Afgelopen woensdag gaf de natuurkundige Amanda Peet (Universiteit van Toronto, Canada) een lezing voor het Perimeter Instituut over deze thema’s. In deze boeiende lezing, die ruim een uur duurt, gaat Peet in op de ’toolbox’ (ze noemt ’t ook wel UniverseOS, het operating system van het heelal) waarmee zij aan de hand van simpele LEGO blokjes probeert zwarte gaten te beschrijven. Een aanrader om te kijken, waarbij ze o.a. in gaat op de theorie van het heelal als hologram en Maldacena’s AdS/CFT correspondentie, waarbij een vierdimensionale CFT overeenkomt met een vijfdimensionale antideSitter ruimte!
Bron: PI.
