Hierboven zie je de laatste foto die New Horizons met z’n Long Range Reconnaissance Imager (LORRI) zwart wit camera van Pluto gemaakt heeft. Op deze foto, die zaterdag 11 juli j.l. gemaakt is op 4 miljoen km afstand, staan de vier donkere gebieden bij de evenaar van Pluto, die we eerder al tegenkwamen als ‘vingerafdrukken’. Op de foto zien we de vingerafdrukken, elk zo
New Horizon’s laatste foto van Pluto’s vingerafdrukken en daar moeten we ’t héél lang mee doen
12 juli 2015 door 10 Reacties
Ik hoop dat tweeduizendzoveel in ieder geval voor onze uiterste houdbaarheidsdatum ligt, Arie.
En ik hoop ook dat er dan een sonde wordt gestuurd die in een omloopbaan om Pluto terecht komt én een lander meeneemt.
groet,
Gert (Enceladus)
Ik help het je hopen Enceladus, maar ik heb er een hard hoofd in. De hoeveelheid Delta-V die nodig is om bij Pluto te komen is ook nog eens nodig om in een baan om Pluto te komen. Misschien dat men nog gebruik kan maken van gravitatie-zwiepers waar Arie al zo mooi over schreef, maar toch moet er weer afgeremd gaan worden. En Pluto bevind zich steeds ongunstiger voor missies naar mate de tijd verstrijkt. De vorige keer dat Pluto op z’n huidige plek in z’n baan stond was rond 1770!
Ik weet het, Pluto komt voorlopig bepaald niet dichterbij. Even een gek idee: kunnen zwaartekracht-zwiepers ook niet juist worden gebruikt om af te remmen? Of zeg ik nu iets heel doms?
Het lijkt mij als je een sonde richting Pluto stuurt maar hem niet al te dicht, maar wel in de buurt van enkele van de gasreuzen laat komen, dat die er dan toch wel aan gaan trekken. Valt daar acht niks mee te doen om een eventuele toekomstige Pluto-sonde netjes af te remmen?
groet,
Gert (Enceladus)
Zo’n “gravitational assist” kan zowel versnellen als vertragen, afhankelijk van de precieze situatie.
Een eventuele opvolger van New Horizons vertragen door hem vlak langs een gasreus te sturen lijkt me geen goed idee. New Horizons heeft van Jupiter juist een duw in de rug van 4 km/sec gekregen om de reistijd naar Pluto te verkorten.
Beste voornaamgenoot, daarom zei ik ook ‘niet al te dicht’. 😉
Maar in principe is het dus toch mogelijk om een toekomstige sonde te vertragen om bij zijn einddoel in een omloopbaan te komen. Ik vermoed dat daar dan een tamelijk complexe ‘dans’ om een aantal planeten voor nodig is. Ben benieuwd of we (onze generatie) dat nog gaat meemaken.
groet,
Gert (Enceladus)
Die “dans”, dat gebeurt al tientallen jaren! De Voyagers (1977- ) maakten er al gebruik van!
Het gebruik maken van een gravitation assist om af te remmen betekent dat de sonde voor de ‘hulpplaneet’ langs moet vliegen ipv eromheen. Gevolg is echter dat de baan sterk elliptisch zal worden. Theoretisch allemaal leuk, maar om een buitenplaneet op een dergelijke manier te naderen is contraproductief. Ik denk dat juist een versnelling nodig is om de apoapsis gelijk te krijgen met die van Pluto, waarna circularisatie zal moeten plaatsvinden zodra die ‘hoogte’ bereikt is.
Pluto heeft echter nog een uitdaging; het baanvlak heeft een heel andere inclinatie dan die van de overige planeten die je evt als hulpje gebruikt. Als je de New Horizons route bekijkt zal je zien dat de plek waar die twee elkaar ontmoeten, samenvalt met het ‘kruispunt’ van de inclinatie-verschillen.
Als ik hierboven wartaal voor je uitspreek moet je maar even Kerbal Space Program gaan spelen, dan is het zo gesneden koek 😉
https://xkcd.com/1356/
Je vertelt -mij- niets nieuws. 😊
TIP!
Gratis NASA-magazine waarin twee artikelen over Pluto: http://issuu.com/spaceportmagazine/docs/spaceport_magazine_____july_2015_
Enjoy! 🙂
groet,
Gert (Enceladus)
De donkere plekken rondom de “evenaar” zouden wel eens meren van stikstof kunnen ziin. En op hogere breedten gigantisch ijsplaten van stikstof drijvend op een stikstof oceaan.
Kans bestaat dat het Pluto Charon systeem net genoeg getijde werking heeft om gedeelten van Pluto dan ook net in het vloeibare gebied van stikstof te verwarmen.
Wie weet? Misschien binnen enkele dagen wel iemand!