Site pictogram Astroblogs

Witte dwerg snoept planeten op

Credit: Mark A. Garlick / markgarlick.com

Zodra een ster zoals de zon het einde van het leven heeft bereikt, zal deze gaan opzwellen tot een rode reus en z’n buitenlagen gaan afstoten, waarbij de naakte kern wordt achtergelaten. Deze kern is superheet en ongeveer zo groot als de aarde en wordt een witte dwerg genoemd. Witte dwergen bestaan veelal uit superdichte koolstof en zuurstof, met een dunne schil van waterstof en helium.

Het spectrum van sommige witte dwergen laat echter de aanwezigheid zien van zware elementen zoals silicium en ijzer. Dat is opmerkelijk, omdat de hoge zwaartekracht van de witte dwerg dit signaal zou moeten maskeren. Zware elementen zouden naar de kern moeten zinken, waar ze onzichtbaar voor ons zijn. Wellicht dat deze witte dwergen van buitenaf “vervuild” worden door het opslokken van rotsachtig materiaal. Bij sommige witte dwergen is inderdaad een puinschijf aangetroffen, maar de oorsprong hiervan is altijd onduidelijk geweest.

Daar is nu verandering in gekomen: astronomen hebben een witte dwerg die een planeet aan het opsnoepen is op heterdaad betrapt. Bij die witte dwerg is (in het kader van Kepler’s K2-missie) een rotsachtig object aangetroffen, evenals een puinschijf en een komeetachtige staart. Het geheel staat op een afstand van 570 lichtjaar, in de richting van het sterrenbeeld Virgo.

De afstand tussen de witte dwerg en de planeet bedraagt zo’n 700.000 kilometer en da’s ongeveer het dubbele van de afstand tussen de aarde en de maan. In de buurt van het rotsachtige object zijn een groot aantal kleinere objecten aangetroffen, terwijl het overgangsignaal een komeetachtig patroon liet zien. Dat betekent dat een planeet ter grootte van Ceres door de zwaartekracht van de witte dwerg aan het uiteenvallen is, waarna het materiaal in de witte dwerg zal “vallen”. Uiteindelijk zal niets van de planeet overblijven, behalve dan een dun laagje metalen bovenop een onschuldig ogende witte dwerg.

Bron: Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics.

FacebookTwitterMastodonTumblrShare
Mobiele versie afsluiten