29 maart 2024

Interstellaire beschavingen in bolvormige sterrenhopen zijn mogelijk

Het aantal toenemende leefbare planeten die we ontdekken bij andere sterren geeft aan dat er genoeg mogelijkheden zijn dat er buitenaards leven aanwezig is. Waar is iedereen? Wetenschappers vinden het steeds moeilijker worden om een antwoord te vinden op de Fermi paradox. Onderzoekers van Harvard en de Tata Institute of Fundamental Research, Mumbai, hebben nu gesuggereerd dat we moeten zoeken naar intelligent leven net buiten onze melkweg.

Volgens nieuw onderzoek door Rosanne Di Stefano en Alak Ray zou een interstellaire beschaving zich kunnen ontwikkelen binnen de bolvormige clusters van sterren die de Melkweg omringen. Een bolvormige sterrenhoop (of bolhoop) is een bolvormige groep sterren die rond een sterrenstelsel draait (zoals een satelliet)

Astronomen denken dat er ongeveer 150 bolvormige sterrenhopen rond de Melkweg en maar liefst 500 rond Andromeda zijn. Zij werden ongeveer 10 miljard jaar geleden gevormd. Sterren in bolhopen zijn meestal metaalarm. Dat betekent dat ze minder zware elementen bevatten die nodig zijn om planeten te construeren. In feite is slechts één planeet gevonden in een bolvormige cluster.

Di Stefano en Ray zijn optimistischer: “Het is te vroeg om te zeggen dat er geen planeten in bolhopen voorkomen”, zegt Ray in een verklaring.

In de afgelopen jaren is gebleken dat rotsachtige planeten net zoveel kans hebben om zich te vormen rond zowel metaalarme sterren als metaalrijke. Het ontbreken van planetaire ontdekkingen kan te wijten zijn aan het feit dat bolvormige clusters enkele duizenden lichtjaren van de Melkweg afstaan , waardoor directe waarneming bemoeilijkt wordt.

Als planeten kunnen evolueren, zouden zij lang kunnen overleven, waardoor er kans op leven mogelijk is en vervolgens tot hogere intelligente soorten ontwikkelt. Indien dergelijke soorten bestaan, kunnen zij uiteindelijk overal door de gehele cluster navigeren. Dus als bewoonbare planeten gevormd kunnen worden in bolvormige sterrenhopen en miljarden jaren kunnen overleven, wat zijn dan de gevolgen voor het ontwikkelde leven?

Zo’n beschaving zou genieten van een heel andere omgeving dan de onze. Sterren binnen een bolhoop staan ook aanzienlijk dichterbij dan sterren rond de zon Proxima Centauri, de ster die zich het dichtst bij ons zonnestelsel bevindt, op 4,22 lichtjaar. De afstand tussen de sterren in bolhopen is ongeveer 20 keer kleiner dan dat. Dit zou interstellaire communicatie en exploratie aanzienlijk makkelijker maken.
“We noemen het de ‘bolvormige sterrenhoop kans,” zegt Di Stefano. “Het versturen van een bericht tussen de sterren zou niet langer duren dan een brief van de VS naar Europa in de 18e eeuw.”

IFLScience

Share

Comments

  1. astroblogs 2013 /////////

    Een groep sterrenkundigen onder leiding van Kailash Sahu (Space Science Telescope Institute in Baltimore) heeft nu uitgerekend dat er komende jaren twee momenten zijn dat Proxima Centauri een achtergrondster zal bedekken, de ene oktober 2014, de andere februari 2016. Als dat gebeurt kan men door precieze meting van het licht en door de afbuiging van het licht van de achtergrondster niet alleen de massa van Proxima Centauri meten, maar ook de eventuele aanwezigheid van exoplaneten signaleren. Aldus Sahu tijdens een presentatie, die hij deed op de 222e bijeenkomst van de American Astronomical Society (AAS), die vandaag begonnen is in Indianapolis (VS).

    EN is er in 2014 nog wat ontdekt of wat wordt er volgende maand verwacht cq aan gedaan ??

    • Martin Schoenmaker zegt

      Als ik in Stellarium de tijd vooruit spoel dan is in oktober 2034 er pas een bedekking door Proxima Centauri. De ster die zelf een magnitude van 11 heeft zal dan een magnitude 14.10 ster bedekken. De dichtste nadering is op 13 oktober 2034 (als Stellarium over zulke grote perioden nauwkeurig is tenminste).

      Begin juni 2072 zal Proxima een 16.8 magnitude ster bedekken.

      Sterren zijn echter puntbronnen. Dat wil zeggen dat ze zo ver weg staan dat de kans erg klein is dat de Stellarium berekening ook echt uitkomt. Dat de ‘schijfjes’ van de twee sterren in kwestie, elkaar ook daadwerkelijk bedekken.

      Zo was er pas een bedekking van Alderbaran door de Maan. Deze heb ik gefilmd en wat opvalt is dat de ster opeens uitfloept. Er is dus niet een geleidelijk doven zoals je zou verwachten bij een object wat een ‘schijfje’ van licht vormt in je telescoop.

      Zie: https://www.youtube.com/watch?v=aal_5eDQDGE
      (gefilmd met een Canon Powershot SX220 door het oculair in een 114/900 newton telescoop)

      • Kijk, dat is weer eens wat anders, mooi gefilmd Martin. Zou dat opeens uitfloepen niet komen doordat Aldebaran zo ver weg staat en daardoor piepklein t.o.v de maan die best snel gaat?

        Ik heb net geprobeerd om het na te bootsen. Met gestrekte arm en een ‘survival’sleutelhangerlichtje in m’n hand en in de andere hand een DVD als maan, die het lichtje meteen zou moeten bedekken. Het lukte alleen als ik de DVD sneller voor het kleine lichtje liet langsgaan.

        Stellarium wordt regelmatig geüpdatet dus tegen die tijd is het wel aangepast.
        Smiley

      • Leuk ! Die bedekking en weder verschijning van Aldebaran heb ik ook op video opgenomen. Inderdaad, ineens uit- en aanfloepen. Nikon D800 in het primaire brandpunt van de C11 Edge HD:
        https://www.youtube.com/watch?v=qVeiA9TNMxM

        • Maar Ad toch! Dat is akelig mooi gefilmd zeg. Echt prachtig, maar….wat zijn dat voor geluiden erbij (eerste gedeelte)?
          Het klinkt alsof je hebt staan filmen vanuit een tandartsenpraktijk, of landde er een buitenaards ruimteschip in de buurt?
          Smiley

          • Dank je Monique!
            Het geluid is van een vliegtuig dat overvliegt tijdens de opname.
            Het filmpje draait 30x realtime omdat het anders misschien zou kunnen gaan vervelen.
            Om die reden klinkt het geluid als van een vliegtuig dat met 30x normale snelheid overvliegt… ;-).

      • Wat mogelijk is dat Aldebaran zo ineens uitfloept omdat het donkere gedeelte de schaduwrand van de maan betreft. Dat zie je bij Ad z’n filmpje goed. Ook bij Martins filmpje kun je vaag de schaduwrand van de maan inschatten. Dan lijkt het idd alsof Aldebaran eerder uitfloept voordat hij achter de zichtbare maan verdwijnt.

    • Martin Schoenmaker zegt

      In deze publicatie wordt duidelijk dat het om veel zwakkere sterretjes gaat dan in ik Stellarium kon zien.

      http://arxiv.org/pdf/1401.0239v1.pdf

      En het gaat niet om bedekkingen, zoals bij het originele artikel op Astroblogs reeds in de commentaren genoemd werd, maar om een poging om een microlensing-event te kunnen meten. De vervorming van de ruimte als gevolg van de massa van Proxima Centauri. Omdat de posities bekend zijn, kan door middel van de afwijking die het lensing-effect veroorzaakt nauwkeuriger dan ooit de massa van het Proxima Centauri systeem gemeten worden.

      De verwachting is zelfs dat de individuele planeten (indien aanwezig) ook hun eigen lensing-effect zullen veroorzaken en zo dus onomstotelijk hun aanwezigheid bewijzen.

      Originele artikel op Astroblogs: http://www.astroblogs.nl/2013/06/03/hubble-gaat-komende-jaren-op-jacht-naar-exoplaneten-bij-proxima-centauri/

  2. Enceladus zegt

    Even iets praktisch: zou men op een planeet in zo’n bolvormig sterrencluster, waar de sterren zó dicht bij elkaar staan eigenlijk wel nachten kennen? Wordt het wel echt donker s’ nachts? Zo niet, wat zou dat voor de ontwikkeling van leven betekenen? Voor zover ik weet kent elke diersoort op Aarde periodes van rust d.m.v. slaap. Zou dit kunnen betekenen dat soorten die zich ontwikkeld hebben op planeten in zo’n bolvormige cluster nooit slapen?

    groet,
    Gert (die nu maar hoopt dit jullie dit geen slaapverwekkende vraag vinden)

    • Goeie vraag, maar ik denk dat het niet zo ingewikkeld is…nachtdieren slapen ook overdag en ze hebben er niet altijd een donkere schuilplaats voor nodig. Planten kunnen redelijk van slag raken als je met het dag/nacht ritme gaat rommelen. Maar leven gebruikt wat voorhanden is dus ik denk dat ze gewoon evolueren in die afwijkende situatie. Alleen hebben we het dan over “life as we know it” op een andere locatie, die cluster.

      Als de sterren in zo’n cluster 20 x dichter op elkaar staan, even vlug, gemiddelde afstand 0,21 lichtjaar….grofweg 1/5 de afstand tot de Oort wolk. Dan denk ik dat het niet echt donker zal worden

    • Olaf van Kooten zegt

      Zoiets denk ik:

    • Nou, als dat zo blijkt te zijn kan ik beter daar gaan wonen (hihi) De aardse dagen zijn voor m’n gevoel te kort.
      Nee, dan liever de maan waar een dag ruim 27 dagen (of was het nou 29 dagen) is.

      Het zou ook kunnen dat je overdag op zo’n planeet in een bolvormige sterrencluster meerdere zonnen ziet. Als het daar nooit nacht is kun je een kunstmatige plek creëren voor die paar uur slaap. Ik vraag me af of andere creaturen wel slaap nodig hebben. Misschien slaapt de mens over tweehonderd jaar ook wel de helft minder.

      De verkoop van telescopen zal daar minder zijn, maar de Zonne- energie is daar top. Misschien wat voor jou om daar zonnepanelen te gaan verkopen?
      Is weer eens wat anders dan je broodjes met krab zaak op Mars.

  3. Watvoor type zonnen bevat zo’n bolvorimge sterrenhoop? Met rustige zonnen heeft leven meer kans, afgezien van de metaalarmheid in de sterrenhopen, maar een supernova treft wel veel meer zonnestelsels als de onderlinge afstand veel kleinere is.

    https://nl.wikipedia.org/wiki/Bolvormige_sterrenhoop

    Enkele zeer exotische stersoorten (blauwe achterblijvers, milliseconde-pulsars en lichte röntgendubbelsterren (LMXB’s)) komen veel meer voor in bolvormige sterrenhopen.

    • @Ruud: Bolhopen zijn ongeveer 10 miljard jaar geleden gevormd, oud dus. Dat is waarschijnlijk een nadeel.
      Aan de andere kant is een voordeel dat die sterren daar onderling twintig keer dichterbij staan vergeleken met de afstand tussen Proxima Centauri die het dichtst bij ons zonnestelsel staat.

      Stel dat daar zo’n zon sterft dan zit je als buitenaards intelligent leven, met een flinke voorsprong op ons, in no time wel ergens op een andere planeet bij een andere ster.
      In ons geval hebben we een groter probleem als onze zon sterft.
      M.a.w is daar leven, dan heeft (of had) dat meer kans om te verspreiden dan wij hier hebben (snik)

Speak Your Mind

*