Vandaag precies dertig jaar geleden vond de ramp met de Space Shuttle Challenger plaats. Op de ochtend van de 28e januari 1986 werd de Challenger vanaf lanceerplatform 39-B van Kennedy Space Center in Florida gelanceerd voor missie STS-51L. Na 73 seconden explodeerde het ruimteveer, waarbij alle zeven bemanningsleden omkwamen, Francis R. Scobee, Michael J. Smith, Ronald McNair, Ellison Onizuka, Judith Resnik, Gregory Jarvis en Christa McAuliffe. Alle fragmenten van de verongelukte Challenger en de bemanningsleden kwamen in zee terecht, voor de kust van
Precies dertig jaar geleden vond de ramp met de Space Shuttle Challenger plaats
28 januari 2016 door 11 Reacties
Ik heb vanmiddag naar de herdenkingsbijeenkomst op NASA TV gekeken. Dat was behoorlijk indrukwekkend.
Wat ik tot vandaag niet wist is dat de back up van Christa McAuliffe gefilmd werd tijdens de lancering.
Dat filmpje kun je hier zien: https://www.youtube.com/watch?v=2P1bR6hShJ4
Barbara Morgan zwaait Christa en de rest van de crew enthousiast uit. En al die vreugde slaat plotseling om in ontreddering. Maar ze heeft zich niet uit het veld laten slaan, want in 2007 ging zij zelf met de Endeavour, tijdens vlucht STS-118. Zie: https://en.wikipedia.org/wiki/Barbara_Morgan
groet,
Gert (Enceladus)
De ouders van Christa zijn ook gefilmd terwijl ze zagen hoe hun dochter verongelukte… Schokkende beelden. Een trieste dag. Ik was toen nog geen 8, maar ik kan het me goed herinneren…
Uit mijn ‘Challenger archief’:
Challenger Explosion, Live Audience Reaction, 25th Anniversary
https://youtu.be/pUALwYsXSm8
Elke keer als ik ernaar kijk krimpt mijn maag. Die schrik op de gezichten
(3:05) Ouders van Christa McAuliffe die trots hun dochter uitzwaaien…
Elke keer zit ik met tranen in m’n ogen. Die moeder, die vader… zo verschrikkelijk voor die mensen. Het zal je kind maar zijn…
Kon de aarde maar even teruggedraaid worden
Waren de plannen op het laatste moment maar gewijzigd
Wat mij vooral schokt is dat men haar ouders schaamteloos blijft filmen. Dat er niet wordt ingegrepen. Zo van: “Nu is het genoeg. Laten we die mensen hun rust gunnen om te rouwen.”
Overigens heeft de bemanning de explosie waarschijnlijk overleefd en zijn ze een paar minuten later omgekomen toen de Challenger in de oceaan stortte. Zie: https://www.youtube.com/watch?v=uqcd_3daPQ8
De Challenger was immers gebouwd als een groot zweefvliegtuig, geschikt voor een glijvlucht. De piloot zal tevergeefs hebben geprobeerd om de verticale vlucht om te zetten in een glijvlucht…
groet,
Gert (Enceladus)
Hmm, ik weet niet Gert, schaamteloos. Juist op dat moment leeft iedereen intens mee met die mensen (en lang daarna) Dat voel je als ouders (denk ik)
Het lijkt mij voor haar ouders veel erger om te weten dat hun kind waarschijnlijk een paar minuten later na de explosie pas is omgekomen. Een (schaamteloze?) toegift met nog meer verdriet. Wil je dat weten als ouders?
Wat zal hun kind gedacht hebben in die paar laatste minuten…
Het is de meest vreselijke nachtmerrie voor ouders om zoiets mee te maken.
Dat is dan ook vermoedelijk de reden dat we dat pas na 25 jaar te horen hebben gekregen.
Overigens lijkt het mij voor die ouders het moeilijkste verteerbaar dat het ongeluk niet had hoeven te gebeuren als de toenmalige NASA-top gewoon naar de enigineers had geluisterd die waarschuwden om niet te lanceren als het te koud was.
groet,
Gert (Enceladus)
De shuttle desintegreerde bij de explosie, maar de cabine is daarbij intact gebleven. Daarin zijn ze in vrije val naar beneden gestort
Tja, dan waren ze echt helemaal kansloos. De cabine viel natuurlijk niet te besturen. Als ik het goed heb, zaten ze op een hoogte van 16 km. Dan heeft het nog een paar minuten geduurd.
Is er trouwens bekend of er nog radioverkeer is geweest? Als de cabine intact was, dan zou er in principe nog een bericht kunnen zijn verzonden.
groet,
Gert (Enceladus)
Voor zo ver ik weet is er in het geheel geen contact meer geweest. De cabinedruk was ook weggevallen en ze hebben geprobeerd hun zuurstofmaskers op te zetten.
Wubbo Ockels vloog met de laatste succesvolle vlucht van Space Shuttle Challenger, in de door Duitsland betaalde Spacelab missie D1 (er was jaren later ook een D2 missie). Dat was in oktober 1985. Het was een enorme schok voor alle bij de D1 missie betrokken mensen toen de Challenger tijdens zijn volgende lancering verongelukte. Christa was destijds bij de lancering van Wubbo aanwezig.
De volgende reeds geplande Spacelab missie IML1 zou in 1987 plaatsvinden, maar werd 2 jaar vertraagd. Achteraf bleek die planning van 1987 sowieso onhaalbaar, evenals de hele optimistische planning van alle Shuttle missies. Die planning was er tevens de oorzaak van dat steeds meer problemen officieel werden gemeld maar ten behoeve van de continuiteit van het programma werden ‘weggewuifd’.
According to the transcript, the last recorded communication by any of the astronauts was the comment ”uh oh,” made by the pilot, Michael J. Smith, 73 seconds after launching, just after the shuttle lurched and before it broke up in flames.
Breathing Supplies Activated
NASA also disclosed that at least three of the seven individual emergency breathing supplies on the shuttle had been manually activated, indicating that the astronauts were struggling to survive in the spacecraft’s final moments. There were indications that one of the packs could not have been turned on by the person using it, and that one of his companions turned it on for him.
http://www.nytimes.com/1986/07/29/science/challenger-crew-knew-of-problem-data-now-suggest.html?pagewanted=all
Mies.