Credit: SAO
Ik ontving vandaag een persbericht van Wil van de Vorst, een creatieve marketeer en concept-denker, die een eigen theorie bedacht heeft over het ontstaan van het heelal. Bij marketeers denken we niet direct aan mensen die aan kosmologie doen, maar Van de Vorst is kennelijk de uitzondering op de regel, want hij is met de zogeheten ‘Phisymme-theorie’ gekomen, een theorie die zegt dat het heelal is ontstaan als een exponentiële supercentrifuge. In het persbericht lezen we dat hij de theorie opgesteld heeft om natuurkundigen uit te dagen het tegendeel te bewijzen of om de theorie wellicht aan te scherpen. Omdat het een aardig doordacht verhaal lijkt plaats ik hier de link naar de beschrijving van de Physimme-theorie met de oproep aan alle lezers er kritisch naar te kijken en met reacties te komen. Hieronder al enkele kritische noten mijnerzijds, die ik na vlugge lezing heb op de theorie van Van de Vorst.
De Phisymme-theorie: Het heelal ontstaan als een exponentiële supercentrifuge
Van de Vorst zegt in zijn theorie dat ‘de begin-singulariteit niet is geëxplodeerd, maar als een exponentiële supercentrifuge tot wasdom is gekomen. Ruimtetijd en materie zijn draaiend ontstaan’. Dat levert mijns inziens al direct een groot probleem voor hem op, want we kennen allemaal de Wet van Behoud van Impulsmoment, die stelt dat stelt als een voorwerp eenmaal in een bepaald tempo aan het draaien is, het de neiging heeft om die draaiing vol te houden. Wat heeft er dus voor gezorgd dat die begin-singulariteit direct al een rotatie kende, zodat het als een exponentiële supercentrifuge tot wasdom kon komen? Daar moet wel een verklaring voor komen en die zie ik nu nog niet.
Exponentiële uitdijing van het heelal (in dit model 4 stadia)
Miljarden en miljarden omwentelingen – het heelal dijt uit langs een Phi spiraal – van beginsingulariteit tot huidig heelal – resultaat: miljarden Phi-spinnende sterrenstelsels (credit afbeelding: v.d. Vorst).
Vervolgens stelt Van de Vorst dat het heelal versneld uitdijt – zoals waargenomen door de twee onderzoeksgroepen die onder leiding stonden van Pertmutter, Schmidt en Riess, hetgeen in 1998 bekend werd gemaakt en deze drie de Nobelprijs voor de Natuurwetenschappen opleverde – én dat die versnelde uitdijing ‘langs de route gaat van een immens lange Fibonacci-spiraal’. Hierboven zie je die groei van het heelal volgens de Fibonacci-spiraal. Maar dat levert probleem twee op: het heelal zoals wij dat kennen lijkt in alle richtingen homogeen uit te dijen, zoals beschreven door de Wet van Hubble uit 1927. Bij een langgerekt heelal – de theorie is al meer dan tien jaar oud – zou je verwachten dat de ‘Hubbleflow’ in de richting van de lange as van het heelal sneller gaat dan in de richting van de korte as van het heelal. Dát verschil is niet waargenomen, een symmetrische groei van het heelal ligt meer voor de hand.Tenslotte noemt Van de Vorst de theorie van professor Michael Longo van de Universiteit van Michigan (Sloan Digital Sky Survey) ‘dat er boven de Melkweg zeven procent meer linksdraaiende sterrenstelsels zijn en eronder evenveel rechtsdraaiende sterrenstelsels.’ We hebben er al eerder over geblogd op de Astroblogs en het is een waarneming die het idee voedt dat het heelal inderdaad roteert. Maar het lijkt er op dat deze voorkeursrichting alleen voorkomt bij sterrenstelsels die relatief dichtbij liggen, tot ongeveer een miljard lichtjaar – verder weg gelegen sterrenstelsels hebben de voorkeursrichting niet, zo blijkt uit onderzoek van Kate Land e.a. aan 37.000 sterrenstelsels – én het zou kunnen zijn dat de analyse van de 15.000 sterrenstelsels, waaruit de voorkeursrichting kwam, beïnvloed is door een ‘systematisch vooroordeel’ door het menselijk oog, zoals de sterrenkundige Ethan Siegel het omschrijft. Afijn, hier even wat bevindingen die ik heb over de Phisymme-theorie van Van de Vorst. Ik hoor graag van hemhoe hij er tegenaan kijkt. Bron: Van de Vorst.
