In mijn blogje van een dag of twee geleden betreffende mijn “kiekje” van de kleine Halternevel kondigde ik aan het eind ervan aan dat ik vanwege aanstormende kraakheldere nacht nummero “ben de tel kwijt” maar eens op jacht zou gaan naar de Helixnevel……maarre…..dat had natuurlijk moeten wezen “nog een keertje op jacht gaan naar de Helixnevel”…..want..eh…op zoek naar achtergrond-info over de Helixnevel kwam ik bij het “googelen” van de zoekterm “Helixnevel” zo ongeveer als eerste “hit” nota bene mijn eigen astroblogje van vorig jaar tegen betreffende mijn Helixnevel-foto-escapade met “Elfje”, mijn brave 11,5cm Newton. Hmmmm, vreemde gewaarwoording, hoor, om op zoek naar serious info op het internet jezelf tegen te komen! Maar goed…toch maar even gekeken “of die maffe meneertje Brandt nog iets te melden had”….enne….vooruit, het geschrevene was, geheel in de toegegeven kenmerkende breedsprakige stijl van “het beesie”, welliswaar geen blogje maar een blooogggggg, maar, al zeg ik het zelf, “best wel te hoegen. Blijkbaar is de maand Oktober de ideale en misschien wel de enige (??) periode om de Helixnevel uit de lucht te plukken, want dit vorige “Helixblogje” was gedateerd op 15 Oktober 2015! In dit uitvoerige Helixblogje zie ik mezelf geschreven hebben dat ik welliswaar bepaaldelijk niet ontevreden was over het “Elfen-helixje”….maar dat ik zeker ooit nog wel eens keertje een poging zou gaan wagen met mijn “normale astrofotografie-instrument”, de 20cm F6 Newton……enne…..zie hier, een jaartje later minus een paar daagjes, mijn astrofotografische inlossing van deze belofte.
In mijn vorige blogje schreef ik ook over het feit dat de Helixnevel vanwege zijn pieplage hoogte boven mijn boomrijke lichtvervuilde horizon, zelfs op een superheldere nacht (zoals deze nacht dus)…een verrekte lastig object is om “ongeschonden uit de lucht te plukken”….enne…ook met de 20cm Newton was dat dus het geval.
Wat mij deze keer echter tot mijn stomme verbazing voor de verandering nu eens heel erg meeviel, dat was het vinden van een fijne, makkelijke goedhelder bruikbare VOLGSTER….en dat zo akelig laag op die lichtvervuilde horizon!!!! Nu kan ik niet ontkennen dat eigenlijk alles aan zo’n avondje “mobiele astrofotografie” zowel fysiek als mentaal op z’n minst “pittig” genoemd kan worden…..zoveel verschillende dingen moeten elke keer opnieuw weer “kloppen” danwel weer kloppend gemaakt worden om uiteindelijk tot een beschaafd plaatje te komen. Zogezegd het vinden van een volgster en het volgen zelf was deze keer, voor de verandering, eindelijk eens echt een makkie…maar ja….dan heeft “astrofoto-murphy” toch altijd wel weer een ander pestgeintje in petto….zucht!
Nu is een van de plezante dingen der digitale (astro)fotografie dat je meteen na de opname “on the spot” EEN resultaat kunt zien……maarre, net zoals vorig jaar, schiet je soms met dat directe resultaat helaas toch effe geen ene bal op. Omdat de Helixnevel zo laag aan de lichtvervuilde horizon staat is het lokaliseren van dit object op de ouderwetse visuele methode welliswaar niet onmogelijk maar ook weer niet echt gemakkelijk…..en dus heb ik bij deze sessie (net zoals vorig jaar trouwens) gebruikt gemaakt van de GoTo-capaciteit van mijn EQ6 montering. In principe zou dit, zeker als je de EQ6 met drie sterren uitlijnt, tot een “spot on resultaat” moeten leiden….maar ja….VOORDAT ik minimaal een dik half uur in die gierende ijskouwe oostenwind al volgster-volgend “het wassen beeld” uit ga zitten hangen, wil toch wel effe graag weten “of dat ie er ECHT op staat”!! En zie hier toch wel een dik vet probleempje want (zie vorig blogje) ook nu weer is het directe “resultaat” op de display, na vijf minuten belichten, niets anders dan een compleet knalhelder WIT en compleet overbelicht (met dank aan de lichtvervuiling) plaatje met “hier en daar” net te onderscheiden een paar sterren….maarre…..waar het je uiteindelijk allemaal om te doen is…..van de Helixnevel….totaal geen spoor. Volledig weggevaagd door die akelige stortvloed “stoor-fotonen”…grrrrr.
EN TOCH, mits het GoTo-gebeuren ok is verlopen, zit er ergens in dat hopeloze knalwitte pruts-plaatje die stomme Helixnevel verborgen. Wat in zo’n geval als dit dan erg handig zou zijn, is dat je even een beeldbewerkings-programma op het plaatje zou moeten kunnen loslaten en daarmee, middels het oprekken van het contrast, het object zichtbaar maken…om dus echt te kunnen checken of “goed en in het midden van de foto staat” VOORDAT je aan het echte belichten begint. Ik weet eigenlijk niet hoe en of dat kan als je met een aan een laptop gekoppelde CCD camera bezig bent..of…dat modernere DSLR-camera’s deze “on the spot beeldbewerkings-optie” hebben…maarre…mijn nedrige (gemodificeerde) Canon 1000D instap-DSLR heeft dat in elk geval niet.
Wat ik uiteindelijk gegaan heb om “hemelpositionele zekerheid” te verkrijgen is het patroon van de, op de display nog net zichtbare, sterren te vergelijken met die van een gedetailleerde omgevingskaart van, in dit geval, de Helixnevel in combinatie met het feit dat ik meende toch heel…heel….heel..heel..zwak iets “rond en rood” te kunnen onderscheiden op die akelige letterlijk oogverblindende camera-display! Gelukkig bleek het GoTo-gedoe prima zijn werk gedaan te hebben want de helixnevel stond knalhard precies in het midden..joepie…..dat ik hierna bijkans mijn nek brak omdat ik, even niet oplettend al struikelend over die stomme/ozo handige stroomdraad, de stroomvoorziening naar de EQ6 eruit rukte…..ach, ik zal U de ten hemelen gebrulde, trust me, zeer kleurrijke tirade besparen! Bovendien had GoTo z’n werk gedaan en hoefde ik alleen maar de stroom er weer in te pluggen en te beginnen met fotograferen en volgen.
Vanwege het feit dat ik mijn volgrefractor heb vervangen voor een volgnewton….met het “business end” aan de bovenkant, kan ik tegenwoordig heel comfortabel gezeten op een klapstoeltje met kussentje dit (in)spannende volgwerk tot een goed en ergonomisch happy end brengen…zonder…pijn in de nek en/of aan de grond vastgevroren knie-en……EN DUS…..stonden die 6 subopnames van 5 minuten (ISO 1600) elk plus nog twee dark frames er in “no time op” en kon het hele afbreek en thuisreis-feest een aanvang nemen.
Wat ik dan wel weer een beetje..eh…”zuur” vind is het feit dat je aan het uiteindelijke plaatje niet kan zien hoeveel werk er eigenlijk in zit….want…het hele “buitenwerk” (vanaf het moment van inladen tot en met het na terugkeer nog schieten van een kudde “flatfields”) voor zo’n hemelplaatje neemt meestal zo’n dikke vier uur in beslag, maar eenzelfde hoeveelheid tijd gaat ook nog eens zitten in het zogenaamde “binnenwerk” in de vorm van het hele digitale beeldbewerkings/ontwikkel-proces….ofwel…..minimaal acht uur werk voor een velletje 10 x15 zwart fotopapier met hier en daar een paar witte puntjes en een “fuzzy blob” erop….Oeps, ben ik dan toch echt rijp voor de “witjassen” dat ik hier dan toch zo ongelofelijk happy mee ben en dat ik steeds maar weer terug wil gaan naar die mooie eeuwige hemelse jachtvelden “voor nog een plaatje”??? Ach, het zij dan maar zo…..!!!
De Helix… ooooo die wil ik ook een keer te grazen nemen. Het is vast een mooi object om te gebruiken voor mijn blog dat als deel 4 in de reeks “Astrofotografie voor Dutchies” zal gaan dienen.
Ik denk dat ik geen telescoop nodig ga hebben. De 14x zoom op mijn Compact Camera zal tot het uiterste gedwongen moeten worden. De helix is de helft van de diameter van een volle maan, en ruim twee keer het formaat van de Halternevel die ik ook al wel eens in beeld heb kunnen krijgen. De ringnevel (het kleine babyzusje van…) heb ik zelfs al eens kunnen schieten.
Nu nog die wolken wegjagen…
Als jij ooit DE oplossing weet tegen `Cumulus Astronomicus interruptus pleuris irritantus`, geef mij dan een seintje, wil je?!
Eerst een goeie filter gebruiken… ik weet nog de eerste keer dat ik de Helix vastlegde (met filter)
Ik vind het knap dat jij de Helix nevel zo goed hebt kunnen fotograferen. Ik heb resultaten van anderen gezien die weliswaar erg mooi waren, maar er uren in hebben zitten om er wat van te kunnen maken en veel moeite hadden om deze laag bij de horizon gefotografeerd te krijgen.
Ach Jan…..en als ik dan weer naar jouw spetterende Astrowerk kijk….dan rest ons, in alle gepaste onbescheidenheid, toch maar ene “conseclusie”…….Dordrecht is echt het centrum van het astrofotografisch universum..hihi!!
We zullen volgende week de astrofotografie boys and girls weer een stevig ” dordts poepie” laten ruiken!!
Helix heb ik als wallpaper: http://interfacelift.com/wallpaper/D9e918a1/04025_thehelixnebulasiridescentglory_1920x1080.jpg