Terwijl de ene Astroblogger (Arie) zich tevreden te bedde begaf met ener fraaien Leidschen “astroplak” (terecht!!) trots onder het hoofdkussen verstopt na het glorieus volbrengen van een lichamelijke (halve)marathon, toog een andere astroblogger (c’est moi) naar de heilige astrojachtvelden der Dordtschen Biesbosch voor het, hopelijk evenzo glorieus, volbrengen van een astrofotografische marathon. Een astrofotografische marathon met als enig doel het op de gevoelige plaat/chip vastleggen van die echt ozo leuke komeet C2015 V2 Johnson.
Ik had dit kekke komeetje al eerder zeer genoegelijk visueel waargenomen, zowel in mijn 25×100 binoculair als in Doris de dansende 40cm Dobson en met die laatstgenoemde zelfs met de volle maan zo ongeveer om de hoek…..enne…..na die twee zeer geslaagde visuele sessies moest en zou ik toch echt wel een fotografisch aandenken hebben aan deze, zoals eerder gezegd echt heel mooie komeet, die wij na deze verschijning, vanwege zijn hyperbolische baan nimmer meer zullen terugzien!
En dus gisteravond bij nacht en ontij (als ze ooit toch eens die vervloekte zomertijd samen met die bewezen evenzo nutteloze Rotterdamse milieuzone zouden afschaffen, zeg…grrrrr!!) met het hele astrofotografie-circus naar de biesbos getogen om daar vervolgens eerst een kostbaar uur te verknallen met het toepassen van afwijkende ISO-waardes (200 i.p.v. 800) en belichtingstijden (2 subjes van 10 minuten) “omdat dat volgens de literatuur wellicht nog betere resultaten zou geven”…….maarre…het was gewoon allemaal net niet….en dus gewoon weer terug naar het oude standaard recept van ISO 800 en 6 subs van elk 5 minuten zoals ik die tot op heden op al mijn deep sky opnames heb toegepast. Twee dark frames en 14 flatfields completeren de ruwe data die thuis middels Deep Sky stacker uiteendelijk tot het nevenstaande plaatje hebben geleid. Een plaatje die geschoten is in het primaire brandpunt van mijn 20cm F6 Newton, alwaar een gemodificeerde CANON 1000D gretig met open mond klaar stond om al die sappige komeetfotoontjes op te peuzelen
Dat “halve marathon-gevoel” stak trouwens niet alleen in de Biesbos de kop na dat uurtje astrofotografisch miskloten, maar ook thuis gezeten achter de computer kwam op een gegeven moment echt de stoom uit mijn oren vanwege het feit dat Deep Sky Stacker en de schrijver dezes elkaar even totaal niet begrepen.
Ziet U, kometen zijn fotografisch zeker te vergelijken met Deep sky objecten (ene meneer Messier heeft daarom tenslotte uit pure kometen-chagrijn niet voor niets zijn beroemde lijst samengesteld!) maar met één lastig verschilletje……die krengen bewegen….en niet zo zuinig ook, zeg!!! Ik ben slechts zo ongeveer een krap drie kwartier bezig geweest met die 6 subjes van 5 minuten en zelfs op het kleine camera-schermpje kan ik al de komeet zien bewegen……echt zo’n gaaf gezicht!!!!!
Echter vanuit een foto-esthetisch standpunt bekeken is dat bewegen van een komeet echt hopeloos irritant…..want als het kreng heel snel beweegt en je volgt op de sterren dan wordt de komeet zelf heel lelijk bewegings-onscherp afgebeeld….. De komeet toebrullen of ie effe stil wil blijven staan voor de foto, dat gaat em natuurlijk nie ech worden!!. Nu kan je er natuurlijk ook voor kiezen om op de komeet(kop) zelf volgen, iets wat welliswaar niet echt makkelijk is, maar zeker niet onmogelijk en daardoor bewegingsonscherpte als het gaat om de komeet voorkomen…..maar ja, dan worden mooie strakke ronde sterpuntjes weer een typisch gevalletje van “schrijf het maar op je buik”!! Zucht…het is ook nooit goed?!
Nou….gelukkig zijn er (tegenwoordig) digitale trucjes om EN mooie sterpuntjes EN tevens een strakke komeet te verkrijgen. De Deep sky stacker versie’s boven de 3.0 hebben die mogelijkheid (in comet stack mode) waarbij de software je (met de hand) de komeet op elk subje laat aangeven en vervolgens “wegpoetsen”. Vervolgens stackt de software de komeetloze subjes tot een subplaatje met mooie ronde (mits je goed gevolgd hebt natuurlijk!!!) sterpuntjes, waarna de apart op een digitaal zijlijntje gestackte tijdelijk weggepoetste komeetbeeldjes als één strakke komeet weer wordt teruggeplaatst tussen de (ronde) sterren!……Digital starfreeze noemen ze dit….and I flippin love it……maarre voor die liefde kon ontspruiten had ik me wel door een flink aantal vaak niet echt duidelijke internet-tutorials moeten wurgen voordat uiteindelijk bij mij “het kwartje viel”…..iets wat natuurlijk ook helemaal aan “stupid little me” kan liggen…”nobody is perfect” en meer van dat soort kreten…maar goed, dit terzijde….
Afijn…hoe dan ook……het uiteindelijke resultaat zo in ogenschouw nemende met die prachtige groenkleurige coma plus vage lichtrode komeet-staart, kan ik alleen maar zeggen…”dat ook mijn marathon me dunkt als zeker geslaagd kan worden genoemd”. Dit plaatje lig vanavond “ech wel” trots als mijn “astroplak” onder mijn hoofdkussen!!!
Voor de liefhebbers rest mij nog te zeggen, mocht je ook nog een kijkje willen nemen richting kekke (nu magnitude 6.5) komeet Johnson wacht dan toch maar liever niet al te lang, want hoewel nu nog comfortabel hoog aan de hemel zichtbaar in het sterrenbeeld Ossenhoeder, duikt ie binnen niet al te lange tijd (een weekje of twee, drie) rap met een steile snoekduik richting en vervolgens onder de zuidelijke horizon, om dan nog een paar maandjes onze zuidelijk halfrond tegenvoeters te verblijden met haar (vind ik althans) oogstrelende verschijning.
Mooi gedaan, Jan.
Mooie foto Jan. Ook nog eens met staart.
Yeah….mooi dat staatje, hé….ben ik ech heel happy mee!!!
Een fraaie foto. Dit is een echte glow in the dark. 🙂
Goed werk, Jan. Ik heb hem trouwens nog steeds niet op Stellarium kunnen vinden als ik C2015 V2 Johnson in het zoekvenster typ. (Stellarium 0.12.1)
Da’s vreemd daar komeet Johnson gezien zijn helderheid en zo toch niet zomaar een onbeduidend komeetje is. Maar misschien komt dat wel omdat deze komeet niet een periodieke komeet is maar slechts ene keer een rondje zon maakt??