Er zijn van die objecten…eens in de zoveel tijd moet ie weer opnieuw op de gevoelige chip. De Andromedanevel, nummer 31 op de lijst van Messier hoort daar zeker bij! In Hongarije hebben we de ideale setup staan voor dit object: een kleine APO-refractor met een lekker groot beeldveld. Deze heeft uren lang nauwkeurig staan volgen (met de sterrenhemel meedraaien) en de daaraan gekoppelde Canon1000D heeft in die tijd 65 opnames van 5 minuten gemaakt. Een poos ploeteren thuis achter de laptop en voila.
Even een paar duizelingwekkende cijfers: de Andromedanevel is een sterrenstelsel met ongeveer 1 biljoen sterren. Ik weet niet of het helpt een voorstelling te maken, maar dat is 1000 miljard. Eigenlijk is het een kolkende massa van waterstofgas, stof en sterren. Dat kolken gaat alleen op een tijdschaal die voor ons als ‘eendagsvliegjes’ wat langzaam overkomt: één rondje gaat in honderden miljoenen jaren. In ons leven zien we niets veranderen.
Met een afstand van ‘slechts’ 2,5 miljoen lichtjaar is het Andromedastelsel de naaste buur van onze Melkweg. Het licht dat mijn chipje heeft gevangen is 2,5 miljoen jaar geleden vertrokken. En precies raak, wonderlijk he.
Bijna alle sterrenstelsels bewegen van ons vandaan, maar het Andromedastelsel is daar een uitzondering op. Over zo’n 5 miljard jaar gaat M31 botsen met de Melkweg. Toekomstige fotografen hebben een steeds grotere beeldhoek nodig om het stelsel vast te leggen. 🙂
