Men dacht dat ‘Oumuamua een asteroïde van een ander planetair systeem was omdat we er geen coma van stof en gas rond hadden gevonden – iets dat ijzige kometen hebben als ze smelten of sublimeren.
De nieuwste observaties van ‘Oumuamua, gepubliceerd in Nature Astronomy, laten zien dat het object een koolstofrijke ijslaag op het oppervlak heeft. Waarnemingen suggereren dat dit een verborgen ijsrijke kern beschermde tegen verdamping toen hij richting het zon ging.
“Toen ‘Oumuamua ontdekt werd, vertoonde het geen tekenen van cometaire activiteit,” vertelde Alan Fitzsimmons van Queen’s University Belfast. “We hebben echter een spectrum van het object waaruit blijkt dat het vergelijkbaar is met ijsrijke objecten in het buitenste zonnestelsel.” Spectrum verwijst hier naar het meten van het licht van het object en het zien van welke elementen het is gemaakt. In dit geval lijkt het een laag koolstofrijk ijs op het oppervlak te hebben.
‘Oumuamua passeerde op 0,25 AE van de zon, voordat het weer ons zonnestelsel verlaat. Op deze korte afstand zouden we, als het een komeet was geweest, tekenen van een sublimatie van het ijs hebben gezien (van vast naar gas).
Dat was echter niet het geval, daarom dachten we dat het een asteroïde was en dus ontdaan van ijs. Maar deze laatste studie suggereert dat het misschien ijskoud was, wat de manier waarop het zich heeft gevormd in het onbekende planetenstelsel waaruit het voortkwam, veranderde.
“We weten dat het niet vergelijkbaar is met een van de asteroïden die men relatief dicht bij onze zon aantreft”, zei Fitzsimmons. “Eerdere verwachtingen waren dat de meeste objecten die tijdens de planeetvorming uit zonnestelsels werden gegooid ijzig zouden moeten zijn. Dit past dus in die verwachting. ”
Het object blijft zeer ongebruikelijk en veel vragen zijn nog steeds onbeantwoord. We weten bijvoorbeeld niet waar het precies vandaan kwam en we weten ook niet hoe oud het is, hoewel een bovengrens van 10 miljard jaar is gesuggereerd. Het is misschien mogelijk om cometaire activiteit te zien terwijl deze zich een weg baant uit het zonnestelsel.
Wetenschappers hopen in de toekomst meer interstellaire objecten zoals deze te ontdekken. Uitzoeken waar ze van gemaakt zijn en of ze ijzig zijn of niet, zou ons meer kunnen vertellen over hoe andere planetaire systemen zich vormen.
Over kometen:
Kometen bestaan uit steen en ijs, ze zijn heel ver van de zon gevormd want te dichtbij is het te warm om het ijs te laten klonteren met steen. Een komeet wordt, net als een sneeuwbal die je van de berg af laat rollen, steeds groter. Er klontert steeds meer stof en ijs aan. Een komeet kan wel een miljoen jaar reizen om één rondje om de zon te maken. De baan van een komeet kan makkelijk veranderd worden bijvoorbeeld doordat andere kometen op elkaar inslaan. Dan kan het zijn dat de komeet naar het binnenste van onze zonnestelsel komt. Door de aantrekkingskracht van andere planeten wordt de komeet ook die kant op getrokken. Hoe dichterbij hij komt hoe sneller hij smelt en verbrand.
Kometen zijn meestal slechts zichtbaar als een zwak nevelachtig object tussen de sterren. Langzaam bewegen ze zich ten opzichte van de sterrenachtergrond en ze veranderen geleidelijk in helderheid. In een enkel geval kan een komeet voldoende helder worden om in een verrekijker of met het blote oog zichtbaar te zijn. Vooral bij deze kometen, maar soms ook bij zwakkere exemplaren, kan men een staart waarnemen.
ILFScience
Nature.com
Nederlandse Kometen Vereniging
Hoe ontstaan kometen
