CREDIT: X-RAY: NASA/CXC/UNH/D.LIN ET AL, OPTICAL: NASA/ESA/STSCI
Het bestaan van de zogeheten ‘intermediate-mass black holes‘ (IMBHs), zwarte gaten die qua massa gelegen zijn tussen stellaire zwarte gaten (enkele tot tientallen keren de massa van de zon) en superzware zwarte gaten (enkele miljoenen tot miljarden keren de massa van de zon), was tot nu toe altijd onzeker. Maar met de detectie door drie ruimtetelescopen van een tidal disruption event (TDE) in de buitendelen van een ver verwijderd sterrenstelsel hebben sterrenkundigen sterke aanwijzingen gevonden voor het bestaan van zo’n zwart gat. Oktober 2003 werd daar een complete ster door dat zwarte gat verorberd en in de tien jaren daarna leverde die maaltijd een langzaam dalende stroom van zeer energierijke fotonen op, stralend in het röntgengebied van het spectrum. Met de Amerikaanse Chandra en Swift en de Europese XMM-Newton satellieten werd die straling gemeten en daaruit hebben sterrenkundigen van de Universiteit van New Hampshire af kunnen leiden dat het zwarte gat een massa moet hebben van enkele tienduizenden keer die van de zon.
Röntgenstraling uit de bron, op twee momenten waargenomen door Chandra. Cedit: ESA/XMM-Newton/D.Lin et al.
Het gaat om een lensvormig sterrenstelsel, genaamd 6dFGS gJ215022.2-055059, op 740 miljoen lichtjaar afstand van de aarde, en op 12,5 kiloparsec afstand van het centrum daarvan staat dat zeldzame zwart gat – zie de afbeelding helemaal bovenaan, waarbij het rozewitte stipje linksonder de röntgenbron is. Bron: Eurekalert.
