Terwijl men In Nederland druk doende is met de transitie naar schone energie d.m.v. het klimaatakkoord, Rusland wereldwijd steeds meer kerncentrales verkoopt, is de Indiase ruimtevaartorganisatie ISRO bezig met de Chandrayaan-2 missie die, in oktober 2018, naar de maan gelanceerd wordt voor onderzoek naar de mogelijkheden voor het mijnen van grondstoffen voor schone, nucleaire energiebronnen.
Chandrayaan-2 missie credits; India aware
Het doel van de Chandrayaan-2 missie is om een deel van het zuidelijk maanoppervlak aldaar af te zoeken en grondmonsters te nemen met de focus op helium-3. Helium-3 is een stabiele isotoop van helium, een edelgas. Helium-3 komt, naast helium-4, in de natuur voor. De abundantie is echter zeer laag: ongeveer 0,000 137% van alle heliumatomen is helium-3 en daardoor is helium-3 erg kostbaar. Het wordt gebruikt bij onderzoek naar kernfusie . Deze isotoop is volop aanwezig op de maan en zou voor de komende paar honderd jaar aan de wereldwijde vraag naar energie kunnen voldoen. Volgens Kailasavadivoo Sivan, president van ISRO’s R&D afdeling zouden de landen die in staat zijn helium-3 terug naar aarde te transporteren een voorsprong hebben in deze wereldwijde ‘energiewedloop’ en Sivan is vast van plan voorop te gaan met zijn organisatie in deze onderneming. De missie zou India ook plaatsen tussen de grote spelers in de race voor verdere maanexploratie/exploitatie. Naast een ruimtestation is een maanprogramma ook een van ISRO’s hoofddoelen. Slechts China heeft deze eeuw een rover op de maan gezet, de Chang’e 3 missie in 2013. De VS heeft als doel gesteld rond 2020 een nieuwe maanorbiter te lanceren. De aanstaande maanmissie zal rond de 125 miljoen US dollar gaan kosten. Het is niet India’s eerste maanmissie, dit was de Chandrayaan-1, die in oktober 2008 werd gelanceerd en 3400 rondjes om de maan draaide alsook een sonde lanceerde die watermoleculen in het maanoppervlak vond. De nieuwe missie, Chandrayaan-2, zal een orbiter, lander en rover bevatten. De rover heeft zes wielen, rijdt op zonne-energie, zal als het goed gaat 14 dagen op zijn minst operationeel blijven en een gebied van 400 vierkante meter kunnen bestrijken. Chandrayaan-2 zal gelanceerd worden vanuit het Satish Dhawan Space Center in Sriharikota, India, aan boord van een Geosynchronous Satellite Launch Vehicle (GSLV)-raket. De lander en rover worden geplaatst op een locatie van ongeveer 600 kilometer vanaf de zuidpool, wat een unicum is, geen enkele rover is zover ten zuiden van de maanevenaar geweest. ISRO is van plan om de ervaring te gebruiken voor meer uitdagende missies in de toekomst, zoals het neerdalen op een asteroïde of Mars, of het sturen van een ruimtevaartuig naar Venus, zei IRSO’s Sivan.
Mijnen van de maan credits; Scientifist
Primair doel is de detectie van helium-3 waarvan de aanwezigheid bevestigd werd door maangrondmonsters van o.a. Apollo 17 missie. Astronaut onderzoeker Harrison Schmitt, bemanningslid van Apollo 17 die een groot voorstander is van het mijnen van de maan. Zijn boek ‘Return to the Moon’, Springer/Praxis uit 2006, is inderdaad een groot pleidooi voor het mijnen van de maan. (Ik heb nog geen tijd gehad dit zeer boeiend maar vrij complexe boek tot in detail te lezen maar beloof dat ik er in een van de volgende keren op terugkom). Schmitt geeft een voorbeeld in zijn boek over de Mark II Miner die in 1 jaar zo een 33 kg uit de grond kan halen. Inmiddels met de Mark IV Miner, zo staat in een 25 bladzijden tellend pdf’je van het Fusion Technology Institute van de Universiteit van Wisconsin geschreven en samengesteld door Aaron D.S. Olson, zou het aantal kilo dat in 4000 uur gemijnd kan worden al, 66 kg, het dubbele zijn. Geschat wordt dat er minstens 1 miljoen metrische ton helium-3 aanwezig is, genoeg voor een paar eeuwen aan schone energie. Volgens ESA kan de isotoop in een fusie reactor schone nucleaire energie leveren zonder gevaarlijke afvalproducten. Een directeur van het Fusie instituut en voormalig NASA Adviesraad lid Gerald Kulcinski denkt dat er een kwart van het helium-3 beschikbaar is. Dat is nog steeds genoeg om voor lange perioden schone energie te leveren, Kulcinski schat de waarde op 5 miljard dollar voor een ton, 250,000 ton zou dus betekenen dat er in een geheel nieuwe tak van industrie astronomisch bedragen aan omzet behaald zouden kunnen worden. Echter zal ook het mijnen, de logistiek en het bouwen van de reactoren voor enorme kosten zorgen. Maar als het lukt dan zal het ook een echte game-changer zijn, zo stelt Lydia Powell, die het Centre for Resources Management, een Indiase denktank die in New Delhi zetelt; “If the cost makes sense, it will become a game-changer, no doubt about it.’’
Maar voorlopig is er nog een hoop werk aan de winkel. Slechts de VS en Luxemburg hebben wetgeving aangenomen die commerciële entiteiten toestaat vast te houden aan wat ze in de ruimte hebben gedolven, zei David Todd, hoofd Seradata Ltd. een Indiaas ruimtevaartbedrijf gevestigd in het Engelse Northampton. Er is geen enkel internationaal verdrag over de kwestie. “ Uiteindelijk zal het zijn als vissen in de zee in internationale wateren, ” zei Todd. “Terwijl een natiestaat geen internationale wateren kan houden, worden de vissen het eigendom van de vissers die de vis zelf hebben gevangen.” De regering van India reageert op de toevloed van commerciële bedrijven in de ruimte door wetgeving op te stellen om satellietlanceringen, bedrijfsregistraties en aansprakelijkheid te reguleren maar het mijnen van de maan moet nog in wet- en regelgeving worden opgenomen. Bron; Mining.com / Space.com / Astroblogs 12/4/2007 / pdf national.spacegrant.org/meetings/presentations/Fall2013/AaronOlson.pdf en Rosatom
