12 oktober 2024

Ultima Thule, waar New Horizons 1 januari langs vliegt, verandert niet in helderheid en da’s vreemd

Een serie foto’s van Ultima Thule, gemaakt met de Long Range Reconnaissance Imager (LORRI) van New Horizons. K=datum van de flyby, 1 januari. Credit: NASA/JHUAPL/SwRI

Op 1 januari a.s. om precies 06.33 uur Nederlandse tijd – schrijf ’t in je agenda! – zal de Amerikaanse ruimteverkenner New Horizons met een snelheid van 50.700 km/uur (14 km/s) op een afstand van 3500 km langs het Kuipergordelobject Ultima Thule vliegen. Dat object is pakweg 30 km groot, dus in een paar tellen is ‘ie er langs gevlogen. Maar nu al zijn de verwachtingen erg hoog, zeker nu bekend is dat er iets eigenaardigs aan de hand is met Ultima Thule. Gebleken is namelijk dat Ultima Thule, die we eerder kenden onder de naam KBO 2014 MU69, geen periodieke helderheidsverschillen vertoont. Met New Horizons zijn al vele foto’s van Ultima Thule gemaakt, maar uit geen ervan blijkt een variatie in de helderheid.

De schijnbare helderheid van Ultima Thule, gezien vanuit New Horizons. Die helderheid neemt toe omdat New Horizons steeds dichterbij komt, maar verdere variatie in de helderheid is er niet. Credit: NASA.

En da’s vreemd, want eerder al bleek uit aardse waarnemingen dat Ultima Thule niet rond is, maar dat ‘ie meer ovaal- of zelfs sigaarvormig is (á la ‘Oumuamua?) of dat ’t mogelijk twee objecten zijn, die om elkaar draaien of in nauw contact met elkaar staan (zie de impressie hieronder).

Impressie van Ultima Thule. credit: ASA/Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory/Southwest Research Institute

Bij zo’n vorm, die een bepaalde rotatie kent, verwacht je een variatie in de helderheid. Maar die ziet men dus niet en dat roept weer vragen op. Kan het zijn dat New Horizons recht op de rotatieas van Ultima Thule kijkt, zodat variaties in de lichtsterkte minimaal zijn? Of is het ijsobject misschien omringd door een wolk stof, die lichtvariaties verhult, net zoals komeetkernen omgeven zijn door een coma van gas en stof? Dat laatste lijkt niet waarschijnlijk, omdat je voor zo’n coma wel een vorm van opwarming nodig hebt en dat op die afstand, ver van de zon, niet mogelijk lijkt. Laatste mogelijkheid is dat Ultima Thule omringd wordt door talloze kleine maantjes, moonlets genoemd, die allemaal een eigen variatie in lichtsterkte hebben en die bij elkaar de lichtvariatie van Ultima Thule zelf verhullen. Afijn, vele theorieën. Hopelijk dat de passage 1 januari a.s. door New Horizons – die eerder in juli 2015 langs Pluto scheerde – duidelijk maakt wat er precies met Ultima Thule aan de hand is. Bron: Gizmodo.

Share

Comments

  1. Is het uitgesloten dat de eerder waargenomen variaties in helderheid eenvoudigweg berusten op meetfouten ?

  2. Ah ok, dan wordt het inderdaad goed mogelijk dat New Horizons recht op de rotatieas van Ultima Thule kijkt. Er lijkt ook iets te draaien als ik goed naar de bewegende beelden kijk.

  3. N.A. Fets zegt

    Kan het niet gewoon zijn dat het interval waarmee de opnamen gemaakt werden, in synck loopt met het interval waarin de helderheid varieert?

  4. Wow, ik had me niet gerealiseerd hoe weinig tijd er eigenlijk is voor het verzamelen van foto’s/data. Echt maar een paar seconden.
    Met welke frequentie kan New Horizons foto’s nemen? Zeker gezien de beperkte hoeveelheid licht van de zon op deze afstand een fantastische prestatie als het lukt om zelfs maar een of twee foto’s te maken op korte afstand.

Speak Your Mind

*