Credit: Dana Berry, Harold Levison, Dan Durda, SwRI.Tsja, je moet er maar opkomen. Manen die losraken van hun planeet en dan zelf een planeet worden. Nee het is geen grap. Een team Zuidamerikaanse sterrenkundigen heeft onderzoek gedaan naar planeetsystemen, waarbij ze uitgaan van een welbekend fenomeen, namelijk dat reuzenplaneten in de beginfase van de vorming van zo’n planeetsysteem migreren, dat ze van plaats veranderen, zoals in het geval van de Grand Tack hypothese. Uit berekeningen van het team blijkt dat als die planeten zelf grote manen hebben en er bij de migratie sterke getijdewerking plaatsvindt dat de manen dan los kunnen geraken en dat ze dan zelf kleine planeten kunnen worden. In 50% van de gevallen overleeft zo’n maan de migratie en getijdewerking niet en valt ‘ie uiteen of botst met de planeet, maar de andere helft zou ’t kunnen overleven en opwaarderen tot… eh ja tot wat? De term die Jorge Zuluaga en z’n team daarvoor gebruiken: ploonets, yep een combi van moon en planet. En hoe vertaal je dat? Tsja, ik zou zeggen plaaneet, maar met hetzelfde recht zou je het volgens mij een maaneet kunnen noemen – woehaha, ben ik even creatief. De sterrenkundigen denken dat de plaaneten door bepaald kenmerken te onderscheiden zijn van gewone exoplaneten en dat ze daarmee detecteerbaar zijn. Hier het vakartikel over de plaaneten.
Bron: deze tweet:
What is not a planet, not a moon, and be (eventually) both of them: a ploonet! https://t.co/k9y1ZJv4yH check our latest paper on the formation, evolution, and detectability of tidally detached exomoons pic.twitter.com/PBXhYa12Zw
— Jorge I. Zuluaga (@zuluagageorge) June 29, 2019
