29 maart 2024

Groot zoetwaterbassin in de diepten van de Atlantische Oceaan ontdekt

Geofysici van het WoodsHole Oceanographic Institution en het Columbia Earth Institute hebben recentelijk een nieuwe zoet water bron ontdekt op een onverwachte plek, in de dieptes van de Atlantische Oceaan. Het aquifer bevat zo een 2800 km2  water, strekt zich ongeveer 90 km ver uit de kust, en bevindt zich ter hoogte van de staat New Jersey, dan noordwaarts, richting Martha’s Vineyard, Massachusetts.

Barnes ijskap (Baffin Island) restant Laurentide credits; NASA

Het is vooralsnog lastig te zeggen of dit aquifer een bron van zoet water zal zijn voor de mensen die er in de buurt wonen, maar het is een veelbelovend teken voor regio’s over de hele wereld met een vergelijkbare geologie, vooral omdat zoet water schaarser wordt. Momenteel zijn er naar schatting nog zo een twee miljard mensen op aarde verstoken van schoon zoet water en mochten toekomstige klimaatproblemen zich opstapelen dan zullen conflicten over zoet water niet ondenkbaar zijn. “Er is voldoende bewijs van onderzees grondwater met een laag zoutgehalte in het continentale plat van de wereld, met directe of indirecte waarnemingen op alle continenten”, aldus de auteurs. Dus in een kustgebied waar zoet water minder overvloedig wordt, kan ondergronds water een goedkopere manier zijn om drinkwater te verkrijgen dan ontzilt zeewater. De kaart hieronder toont de geschatte omvang van het nieuw ontdekte aquifer, aangegeven door het gele raster. De gele en roze stippen geven de saliniteit van de testputten aan van het onderzoek, terwijl de witte stippellijn de terminale morene (een morene is een landvorm gevormd door een gletsjer of ijskap, waarbij het duidelijk herkenbare ruggen in het landschap betreft) van de Laurentide-ijslaag bij de laatste ijstijd toont. De oorsprong van dit aquifer beslaat waarschijnlijk enkele millennia. Het water zou mogelijk van een oude gletsjer kunnen zijn. Hun wetenschappelijk artikel is gepubliceerd op 18 juni j.l. in Scientific Reports*.

Aquifer gebied kust noordoost VS credits; Inverse / Scientific Reports

Het team o.l.v. Chloe Gustafson, een Ph.D. kandidaat aan de Columbia University in New York, werd gemotiveerd door de geologische geschiedenis van de regio om ondergronds zoet water te zoeken voor de kust van het noordoosten van de VS. Specifiek waren ze nieuwsgierig naar de grens van de Laurentide-ijskap, die bijna 115 miljoen km2 in Canada en de noordelijke VS bedekte gedurende miljoenen jaren tijdens het Last Glacial Maximum**, ongeveer 26.500 jaar geleden. In die tijd waren gletsjers het grootst, en de Laurentide-ijskap reikte verder dan de kust van het huidige New Jersey en Massachusetts. Aangezien gletsjers erom bekend staan ??zoet water onder de grond te deponeren terwijl ze naar voren duwen, beredeneerden ze dat de Laurentide enorme hoeveelheden zoet water aan de rand had kunnen achterlaten.

Diagram toont water dat vanaf land sijpelt in het aquifer credits; Inverse / Scientific Reports

Na verloop van tijd raakte, toen de ijskap smolt, dit water gevangen in zogeheten ‘pockets’ (holtes) en toen het zeeniveau steeg, raakte dit ‘fossiele water’ gevangen onder de zeebodem. Eerdere geologische onderzoeken voor oliemaatschappijen door co-auteur Kerry Key, Ph.D., hebben reeds lang water met weinig zout in de regio aangetoond, maar het was niet duidelijk of die reservoirs onderling waren verbonden. Bij het boren naar olie stuitte men soms op zoet water. “We wisten dat er daar op geïsoleerde plaatsen zoet water was, maar we wisten de omvang of geometrie niet”, zei Gustafson. Om te verduidelijken of die punten van zoet water met elkaar verbonden waren, gebruikte het team elektromagnetische beeldvormingstechnologie. Door het meten van de geleidbaarheid onder de zeebodem konden ze observeren of het water zoet of zout was, omdat zout water meer geleidend is dan zoet water. Ze ontdekten dat het water op de meeste locaties relatief laag was in zoutgehalte. Het is vrij zoet i.v.m. het oceaanwater erboven, maar het zou nog steeds ontzilting vereisen om drinkbaar te worden.
 
De auteurs zeggen ook dat er potentieel is voor nog meer nagenoeg zoet water. “Als we de potentiële noordoostelijke en zuidwestelijke uitbreidingen buiten ons onderzoeksbereik beschouwen, kan er nog veel meer grondwater zijn dat ten grondslag ligt aan het noordoostelijke deel van het Amerikaanse continentale plat, wat een zoetwaterbron vertegenwoordigt die de grootste aquifers op het vasteland overtreft”. Het lichte zoutgehalte van het water opent echter de mogelijkheid van een tweede verklaring van de oorsprong van dit aquifer. Het ondergrondse water van het land sijpelt door het sediment naar beneden, en als water van regenval en rivieren in New Jersey in de grond sijpelt, is het mogelijk dat het in het aquifer terechtkomt. Deze hypothese wordt ondersteund door het feit dat het zoutgehalte van de aquifer het laagst is in de buurt van de kust – minder dan 15 delen per duizend, (gele stippen) – en groter naarmate het verder naar de zee beweegt (roze stippen). Dit suggereert dat zoet water van de kant van de kust de aquifer ingaat en zich in de loop van de tijd vermengt met zeewater. Bronnen; Inverse / Phys.org / Wikipedia
 
*Scientific Reports/Nature ‘Aquifer systems extending far offshore on the U.S. Atlantic margin, Chloe Gustafson, Kerry Key & Rob L. Evans
** Het Laatste Glaciale Maximum (LGM) is het moment waarop tijdens het laatste glaciaal, Weichselien, wereldwijd het meeste water als ijs was opgeslagen. Het moment waarop dit maximum werd bereikt is met de huidige kennis niet exact vast te stellen, maar ligt ergens tussen 20.000 en 22.000 jaar geleden.
Share

Speak Your Mind

*