29 maart 2024

Meer over Area 51 alias Dreamland

De teller van de Facebook abonnees die deel willen nemen aan ‘Storm Area 51′ loopt nog steeds op. Maar wat is dit gebied precies dat te boek staat als de zwaarst beveiligde 40 km2’s van de VS. Zoekende naar wat meer info hierover stuitte ik op het boek ‘Secrets of Antigravity propulsion’ gescheven door Paul A. LaViolette. In het boek dat een hoofdstuk wijdt aan het ontstaan van Area 51 wordt verondersteld dat dit terrein mede tot stand gekomen is door de vermeende UFO crashes in de jaren ’40 en ’50 in de VS en de nasleep hiervan. De ontwikkeling van zeer geavanceerde vliegtuigen, welke getest en gelanceerd werden vanaf dit Area 51, worden in het boek in verband gebracht met voorgaande verslagen van onconventionele vliegende objecten, waaronder voornamelijk meldingen van ooggetuigen later vastgelegd in een keur aan boeken*. De auteur behandelt een heel scala aan oude, (deels) geheime programma’s en hun projecten die aldaar plaats zouden hebben gevonden maar ook informeert het meer over de achtergrond van Area 51.

Satelliet foto Area 51 en Groom Lake Nevada credits; Google Earth NASA/Public Domain.

Zo schrijft LaViolette, om direct met de deur in huis te vallen, over het ‘above top secret’ rapport nr. 13, wat onderdeel uitmaakt van het meer bekende Project Blue Book. (AB/Hynek*). Blue Book was een project door de Amerikaanse luchtmacht geïnitieerd om de UFO’s te analyseren en te documenteren. Inmiddels, zo schrijft, LaViolette, is het opmerkelijk dat dit rapport nr. 13 niet meer te vinden is in Blue Book, wel de rapporten nr. 12 en 14. Dit wijdt de auteur aan het feit dat rapport nr. 13 viel onder ‘Top secret – crypto clearance 14 required’ label dat het bevatte en dat zelfs het Blue Book management, met slechts ‘secret clearance’ niet mocht inzien. Volgens laViolette, die hierover in het boek een luchtmacht specialist citeert, bevat het rapport nr. 13 een samenvatting van alles wat de luchtmacht afwist van de gecrashte disks, hun aandrijvingssystemen, hun wapens enz. Ook binnen dit rapport schrijft men over Redlight, een project wat specifiek de hardware onderdelen moest onderzoeken en documenteren. Deze operatie werd volgens LaViolette uitgevoerd op de 25 km2 uitgestrekte Ufo onderzoeksfaciliteit in Nevada, het meer noord-centrale gedeelte van het gebied dat tot de AEC (Atomic Energy Commission) behoorde en dat zich zo een 40 km2 uitstrekte. LaViolette schrijft dat er zich ten minste drie ‘alien’ toestellen moesten bevinden of hebben bevonden, waarvan één ontmanteld, één geëxplodeerd en één nog vluchtwaardig. Gebaseerd op informatie uit rapport nr. 13 en andere ooggetuigen verslagen schrijft LaViolette over Nevada’s Area 51 alias Dreamland; gesitueerd in het Groom Lake gebied ten noordwesten van Las Vegas, is het het meest zwaar bewaakte gebied van de Verenigde Staten. Het ligt begrensd aan de eveneens zwaar bewaakte nucleaire test faciliteit van het AEC en het Air Force wapens test range. Dit droog gevallen meer wordt op en top gescreend, op de meest natuurlijke wijze doordat het afgeschermd wordt door een bergketen, verder is het omringd met elektronische detectoren, inclusief infrarood detectie, bewegings- en ammonia detectoren, laatste staan wel bekend als ‘people sniffers’. Het gebied zelf is omgeven door nog drie speciale defensie eenheden waaronder veiligheidsteams in helicopters en vliegtuigen die 24/7 permanent alert zijn op iedere insluiper of insluipactie.

Geschiedenis van Area 51 en enkele ooggetuigenverslagen
Van oorsprong is Area 51 een marine vliegbasis die tevens werd gebruikt als nucleair wapendepot. Echter in 1951 onderging de basis zijn transformatie. Al het personeel werd geëvacueerd behalve de medische staf, die ondergebracht werden in het ziekenhuis gedeelte. De marine bracht er een speciale eenheid, het Seabee bataljon, onder, en in zo een half jaar tijd werd de basis ontmanteld, en bouwde men er ondergrondse werk faciliteiten en bovengrondse hangars. Eind van het jaar, toen het werk voltooid was, vertrok het Seabees bataljon en kwam er personeel van Project Redlight in. Het personeel groeide gestaag van zo een 800 naar 1000 man, zij verbleven er permanent en waren in het gezelschap van een elite groep wetenschappers. Enkele van hen waren voormalig medewerkers van het Manhattan Project. Hier zouden zij zich bezig gehouden hebben met analyse van de hardware van de Ufo’s. (Echter volgens de Engelse wikipagina over het gebied zou de verbouwing veel later zijn aangevangen en met name gericht zijn geweest op het testen van de Lockheed A-12 marine verkenningsvliegtuig.)

LaViolette verhaalt enkele ooggetuigen verslagen maar noemt ze niet allemaal met naam. Een verslag is dat van een radiomedewerker van Area 51. Hij rapporteerde een diskvormige schotel gezien te hebben dat deel uitmaakte van Project Redlight. Het toestel was slechts zo een zes meter in diameter en grijsgetint van kleur. Hij merkte op dat het toestel geen lawaai maakte bij het opstijgen en landen. Hier legt LaViolette het verband met het testen van geheime luchtmacht vliegtuigen die al dan niet met onconventionele design en aandrijving getest werden op dit terrein. Toestellen zoals de Stealth vliegtuigen en bommenwerpers, waaronder de B2 en de A-12 Avenger van de marine betraden hier het luchtruim.  Wat de auteur doet is eigenlijk stellen dat het mogelijk is dat er inderdaad een verband is tussen het Redlight project en de ontwikkeling van zulke geavanceerde toestellen. De geavanceerde programma’s die uit de koker van de luchtmacht rolden, kwamen als het ware in een versneld tempo, zo stelt LaViolette, juist naar aanleiding van de gecrashte Ufo’s, en daarbij werden de grenzen van de techniek opgezocht. Zo wordt bijvoorbeeld in LaViolette’s boek uitgebreid ingegaan op project Skyvault, een door ‘anti zwaartekracht’ propulsie, aangedreven vliegtuig.

Inwoners van Nevada die in de omgeving van Area 51 woonden verhaalden over diskvormige vliegtuigen die vanaf de periode begin jaren 50 hier getest werden. laViolette haalt enkele ooggetuigen verslagen aan zoals vastgelegd in het boek van Steinman en Stevens*. Zo was er een AF gevechtsvlieger die deel uitmaakte van het Tactical Air Command Combat Squadron en deelnam aan een zogeheten ‘red flag’ oorlogssimulatie spel dat uitgevoerd werd in een gebied dat zich naast het AEC faciliteit bevond. De piloot passeerde even ten noorden van het Area 51. Aldaar zag hij naar eigen zeggen een diskvormig vliegtuig met een diameter van zo een 20 meter in de lucht. Daarop kreeg hij het commando om zijn missie af te breken en op Nellis Air Force Base te landen. Twee dagen werd hij vastgehouden, ondervraagd en hij werd verteld om als reactie te geven dat hetgeen hij gezien had slechts een watertoren was. En zo staan er nog enkele ooggetuigen verslagen genoemd alsmede de geschiedenis van een van de bekendste figuren van Area 51, Bob Lazar. Deze voormalig employee van het Los Alamos National Laboratory, claimt dat vanaf december 1988, hij een ‘above top secret’ of ‘Q’ veiligheidsvrijstelling verkreeg om te werk gesteld te worden  in de S-4 faciliteit, iets ten zuiden van Area 51 op het drooggevallen Papoose lake. Hij was ingehuurd om de krachtbron van Ufo’s te achterhalen, maar na slechts vier maanden werk was hij, zo luidt het verhaal, zo ontdaan van wat hij allemaal te zien kreeg dat hij besloot ermee publiek te gaan. Recent is er een documentaire op Netflix verschenen over Lazars leven. Bron: Paul A. LaViolette, Secrets of antigravity propulsion, Bear & Company, Vermont, 2008.

*https://www.astroblogs.nl/2019/01/18/levenswerk-van-astronoom-en-ufo-onderzoeker-allen-hynek-project-blue-book-verfilmd/comment-page-1/#comment-135249

**Steinman, W.S., and W.C. Stevens. UFO Crash at Aztec: A Well kept Secret, 1986.

Share

Speak Your Mind

*