Het is reeds vaker bij astronomie onderzoek gehypothetiseerd dat er planetaire kernen bestaan rond witte dwergen, achtergelaten nadat de sterren als rode reuzen de mantel en omringende atmosferen van hun planeten vernietigd hadden. Tot op heden is er slechts een enkel mogelijk fragment gespot waarvan het aannemelijk is dat het uit een planetaire kern bestaat. Deze planetaire kern zou zich op 410 lichtjaar van de aarde bevinden*. Hoe ze te detecteren en welke methode hiervoor het meest geschikt is zijn zaken waar nog volop over nagedacht wordt. Recent hebben onderzoekers van de Britse Universiteit van Warwick uitgezocht hoe men zou kunnen bepalen hoe lang deze kernen te traceren zijn, en ook welke witte dwergen de beste potentiële kandidaten zijn om te beginnen met zoeken.
NASA’s Chandra x-ray beeld van de kluster NGC 6388 waar astronomen recent bewijs van een planeet gevonden hebben, verwoest door zijn witte dwerg. Credits: X-ray: NASA/CXC/IASF Palermo/M.Del Santo e.a.; Optical: NASA/STScI
Het team stelt dat planetaire kernen te detecteren zijn door de radiogolven die ze afgeven. Het magnetisch veld van een witte dwerg kan inderdaad interageren met de planetaire kern mits het ‘metalig’ genoeg is, hetgeen een unipolair inductie circuit creëert. De straling afgegeven hierdoor kan vervolgens door radiotelescopen vanaf de aarde waargenomen worden. Maar ‘overleven’ deze planetaire kernen überhaupt lang genoeg om ooit waargenomen te kunnen worden? Volgens de onderzoekers is het antwoord hierop bevestigend. Men heeft m.b.v. simulatie modellen verschillende scenario’s opgesteld en aan de hand daarvan vond men dat sommige kernen wel meer dan 100 miljoen jaar konden overleven, en sommige nog langer tot een miljard jaar. Dat geeft genoeg tijd om ze te traceren.
De onderzoekers identificeerden onder welke scenario’s de kernen de meeste kans van overleven hadden. Van daaruit kan men dan verder op zoek gaan. “Er is een zogeheten ‘sweet spot’ een geschikte zone, voor detectie van deze planetaire kernen; een kern te dicht bij de witte dwergster zou verwoest worden door getijdenkrachten, en een kern die te ver verwijderd is van de moederster zou ontraceerbaar zijn,” aldus Dimitri Veras, eerste auteur van de studie. “Ook als het magnetische veld te sterk is, zou het de kern in de witte dwerg duwen en het vernietigen. Daarom moeten we alleen zoeken naar planeten rond die witte dwergen met zwakkere magnetische velden op een afstand tussen ongeveer 3 x de radius van de zon en de afstand Mercurius – Zon. “Met dit onderzoek op zak hopen de astronomen radiotelescopen te gaan gebruiken om te zoeken naar planetaire kernen – en mogelijk zelfs nog levende planeten – rond witte dwergen.
Als over vijf miljard jaar onze zon zal uitgroeien tot een rode reus om vervolgens in een witte dwerg te transformeren, waarbij de aarde grotendeels verslonden zal worden, zou er hiervan mogelijk nog een planetaire kern kunnen resteren, En dan is het volgens deze studie dus goed mogelijk dat ergens ver, ver weg beschavingen nog steeds radiogolven van de kern van de aarde opvangen – tot wel een miljard jaar lang. Bron; New Atlas / Universiteit van Warwick
** Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, juni 2019
Speak Your Mind