29 maart 2024

NASA ingenieur ontwerpt de ‘Helical Engine’ voor brandstofloze ruimtereizen

De ‘Helical Engine’ is een concept ontwerp van aandrijving voor ruimteschepen bedacht door NASA ingenieur David Burns. Burns is verbonden aan NASA’s Marshall Space Flight Center te Alabama. Zijn aandrijving maakt gebruik van massaveranderende effecten die optreden bij snelheden in de buurt van die van het licht. Burns deelt zijn ontwerp op een NASA server.

Helical engine ontwerp credits; David Burns / NASA MSFC / Universe Today

Het artikel is een schets van een idee, geen wetenschappelijk getoetst werk*. Burns geeft toe dat het basisconcept niet bewezen is, het is niet door experts beoordeeld en er kunnen wiskundige fouten in staan. De voorgestelde “schroefmotor” van Burns zou een reactieloze aandrijving zijn vergelijkbaar met de EM-Drive, begin 2000 stelde de Britse uitvinder Roger Shawyer de EM-aandrijving voor, die gevangen microgolven zou omzetten in stuwkracht, en zou dus in strijd zijn met de derde bewegingswet van Newton. Burns’ Helical Engine en de EM-Drive zijn beide ‘reactieloos’, omdat ze in tegenstelling tot traditionele raketten en stuwraketten geen drijfgas uitstoten. In wezen zijn alle raketten gebaseerd op de derde bewegingswet van Newton, die zegt dat voor elke kracht die je op je raket uitoefent, er een gelijke tegenkracht op iets anders moet worden toegepast. Voor een raket is dat een type brandstof. Werp heet gas met hoge snelheid uit de achterkant van je raket, en volgens de derde wet van Newton gaat de raket vooruit.

Een reactievrije aandrijving is anders. Het zou de raket stuwen zonder brandstofuitstoot, dus je hebt niet al dat extra gewicht aan brandstof nodig. Het enige dat nodig is is stroom van zonnepanelen of een fusiereactor. Echter reactievrije motoren schenden de derde wet van Newton. Het ‘helisch’ principe is als een doos die op een wrijvingsloos oppervlak staat. In deze doos bevindt zich een staaf waar een ring langs kan glijden. Als een springveer in de doos de ring een duw geeft, dan schuift die langs de staaf de ene kant op, terwijl de doos een terugslag krijgt in de andere richting. Als de ring het einde van de doos bereikt, stuitert hij terug – en verandert de richting van de terugslag die de doos ervaart ook. Dit is het principe van ‘actie is reactie’ en onder normale omstandigheden zorgt dat ervoor dat de doos heen en weer beweegt.

HERA ringvormige deeltjes versneller CERN credits; wikimedia commons

Maar wat als de massa van de ring veel groter is als hij de ene kant op beweegt dan wanneer hij de andere kant op gaat? Dan geeft hij de doos een grotere duw aan het ene uiteinde dan aan het andere. Actie zou reactie overtreffen en de doos zou in één richting versnellen. Een veranderende massa is niet verboden binnen de natuurkunde. De speciale relativiteitstheorie van Einstein stelt dat objecten zwaarder worden als hun snelheid de lichtsnelheid nadert. In deeltjesversnellers is het nodig om rekening te houden met dit effect. Een simplistische uitvoering van Burns’ concept is dan ook om de ring te vervangen door een cirkelvormige deeltjesversneller. Daarin worden ionen tijdens één beweging van de ring versneld tot bijna de lichtsnelheid, en vertraagd tijdens de volgende. Burns denkt echter erover de doos en de staaf weg te laten en de deeltjesversneller te gebruiken voor zowel de heen en weer gaande beweging als de cirkelbeweging. In dat geval zou de versneller de vorm moeten hebben van een helix.

De versneller zou zo’n 200 meter lang en 12 meter in diameter moeten zijn en een vermogen van 165 megawatt nodig hebben om 1 newton aan stuwkracht te genereren. Dit is zeer weinig en daardoor zou de motor alleen behoorlijke snelheden kunnen bereiken in het vacuüm van de ruimte. ‘De motor zou 99 procent van de lichtsnelheid kunnen bereiken, als je maar genoeg tijd en vermogen hebt’, aldus Burns. Tevens is hij er zich zeer van bewust bewust dat het net zoiets kan worden als de EM drive, begin 2000 stelde de Britse uitvinder Roger Shawyer de EM-aandrijving voor, die gevangen microgolven zou omzetten in stuwkracht, maar er is nooit aangetoond dat het werkt. Toch houdt Burns stug vol met het onderzoek en doet dit alles op eigen initiatief zonder steun van NASA. Zijn artikel is recent gepubliceerd en te lezen als PDF. Bronnen; NewScientist, UniverseToday, NASA

*https://ntrs.nasa.gov/search.jsp?R=20190029657

Share

Comments

  1. Ome Mies zegt
  2. “Maar wat als de massa van de ring veel groter is als hij de ene kant op beweegt dan wanneer hij de andere kant op gaat? Dan geeft hij de doos een grotere duw aan het ene uiteinde dan aan het andere. Actie zou reactie overtreffen en de doos zou in één richting versnellen.”

    Maar een grotere massa kost ook meer energie om in beweging te krijgen. Het lijkt op het experiment: valt een bowlingbal sneller dan een knikker? Ja, dat doet-ie, maar het effect van een grotere massa betekent ook een grotere inertie, wat precies compenseert voor de grotere versnelling, en dus raken bal en knikker op hetzelfde moment de grond.

  3. In dit artikel maakt de natuurkundige Ethan Siegel korte metten met het idee van Burns. Ik heb mij er nog niet in verdiept, maar Siegel’s expertise kennende maakt het ontwerp van Burns niet veel kans in het echt te slagen. https://www.forbes.com/sites/startswithabang/2019/10/17/for-the-last-time-no-a-nasa-engineer-has-not-broken-physics-with-an-impossible-engine/#4c2c22a727bf

  4. Goede toevoeging Arie, ik had hem nog niet gezien, dank! En Siegel kan hier wel zeggen: “for the last time”, maar zodra er weer iemand aandacht krijgt met een voorstel om een perpetuum mobile als aandrijving te gebruiken, dan klimt hij echt wel weer in de pen 😉

  5. Heel mooi artikel!

  6. Maar wel jammer dat de universele klankhelix hier niet ter sprake komt.

  7. Niks nieuws onder de horizon, want ten tijde van de Gorgonen beheerste men deze techniek al.

    Ik (Ans Schapendonk) schreef in haar boek “Mit Becanus’ universele klankhelix direkt zum Himmel oder wie eine Niederländisch-Lektorin die Wissenschaft flachlegt” (ISBN 987-3-00-048644-9) – uitgegeven in 2015 – al uitgebreid over het fenomeen van de HELIX in combinatie met KOUDE FUSIE.

    MICRO (hersenen) functioneert identiek aan MACRO (heelal). Op basis van wat ik herontdekte over de werking van onze taligheid kunnen we de vierde dimensie (de tijd) zichtbaar maken en dus het verleden reconstrueren (dan wel correct) én de toekomst ‘spellen’. Maar we kunnen er ook problemen mee oplossen.

    Een leek kan zelfs op het gebied van de natuurwetenschappen tot conclusies komen waar een insider niet opkomt.
    Of beter gezegd, juist een leek kan op ideeën komen, omdat er out of the box wordt gedacht.

    Ik heb niet alleen van Becanus’ theorie over de klankverschuiving gebruik gemaakt. Ziehier een voorbeeld: ARKE(n) > VÈRREKE > (ik) VERRÉKEN (me) > (we gaan naar de) VERRÈKKENIS > VOLLE BOLLEKE(n)S KENNIS, maar ook van historische munten. Aan de hand van de klankhelix kun de die motieven op de munten omzetten in natuurwetenschappelijk taalgebruik. Sinds de Nobelprijs voor de ‘revolutionaire beeldtechniek’ is uitgereikt, weten we dat moleculen ’tekeningen’ (designs) laten zien. Zo vormt het quercetine een lammetje, waardoor teksten als die van het Gods LAM of de IsLAM helixen in Dalai LAMA, want woorden worden van achteren langer en lossen van voren op (vgl. I (k)now). De spugende LAMA heet in het Spaans ALPACA, waardoor het om een EL (s)PACKA gaat wat met SPEEKSEL en dus met SPOOK (i.c. de heilige geest > de geest van het zout > het Zout van Amon > ammoniak) te maken heeft, want klinkers helixen alfabetisch. Zo symboliseren dieren natuurwetenschappelijke processen. Werk je al die motieven scheikundig uit, dan kom je figuren tegen als Klein Duimpje op de zevenmijlslaarzen, die vanuit het MAT (pentagram) > NIET > IETS (dit is een helix) de versnelling symboliseert. Het getal ZEVEN (dat helix in ZEVENACHT, een Joodse traditie, want de Talmoedleer (vgl. Ehrenberg) heeft ermee te maken) is heel relevant daar we met ZEVEN ‘dots’ (punt > point > pointe, spreek ‘pwente” dat helixt in ‘venten’) VIJF VIJFHUIZEN kunnen onderscheiden. Van de KWAT > KWART > KWANT (kwantum mechanica) zitten we opeens op de KWINT > QUINTESSENS. De POINTE is een CLOU omdat het om een KLAUW gaat, een POOT waardoor het de ‘pootvrouwen’ waren, de opvolgers van de ‘heksen’, vrouwelijke wiskundigen die hun naam aan het hexagram ontleenden. Maar het ging om de godin BES aan wie het Allard Pierson museum nu niet geheel toevallig een tentoonstelling aan wijdt, want naar het hexagram en het pentagram (vgl. de nieuwe epitheelcel) ging het om het ‘verloren driehoekje” (vgl. de raket) waar de “drie stralen dooreen” (ook het kerstverhaal is opgebouwd uit helixen) voor de “straling” zorgen. Vandaar de Nobelprijs voor het LITHIUM (halfgeleiders alias SEMI > SEMIETEN (joods volk). Het was het JOODSE MATRIARCHAAT dat deze kennis na de zondvloed die de Noordzee veroorzaakte de gevolgtrekkingen van zilte gronden liet ontdekken. Het is daarom ook geen toeval dat er in 2021 een grote tentoonstelling over de DOGGERSBANK alias het oude Kanaän (kano’s) komt, want de Phari-seeërs waren gewoon de ZEE-VAARDERS resp. de SE-FAR-dische Joden alias het Nederlandstalige volk … En dat willen Rutte en Willem Alexander natuurlijk niet aan de grote klok hangen …

    David Burns pleegt overigens plagiaat, want mijn boeken zijn wel degelijk bekend bij de NASA.

  8. Wartaal. Mijn moeder waarschuwde me ervoor. Maar dit is het dus.

  9. Hofakkers zegt

    Toch zit er wel een zekere mate van logica in. Het verhaal van Schapendonk strookt ook met dat van prof. Rens Bod.
    De theorie van David Burns zet althans wel zoden aan de dijk wanneer gegevens als de doos, de pijp en de ring binnen een wrijvingloos oppervlak als interferentie van elkaar worden beschouwd en daar doelen Schapendonk en Bod toch ook op.

  10. De Grauw zegt

    Schapendonk kan wel eens gelijk hebben. Het onlangs verschenen boek “De oorsprong van taal” van de Zweed Svenker Johansson, die bij CERN in dienst was, gaat ook die kant op.

Speak Your Mind

*