NGC 1931 in Auriga
…..is het halve werk, maar een goed begin is ook wat ik U allen wens voor het nieuwbakken jaar 2020!! Enne….in aansluiting op het voorgaande onheil en rampspoed joekelblogje dat uiteindelijk toch een happy end had, kan ik nu met volle overtuiging vaststellen dat…ik…oh joy..oh joy… weer helemaal back in business ben.!!!!….Astrophotography-business wel te verstaan!! En…dat allemaal dankzij het fabriceren c.q. installeren van een lullig effectief geplaatst stangetje plus contragewichtje!! Nou ja…..het zal mij nu allemaal aan de spreekwoordelijke nieuwjaars bilnaad oxideren….het “circus” doet het weer….en hoe!!
Om het feest van het herboren astrofoto-circus te vieren waren de, afgelopen paar weekjes toch best wel behoorlijk zeeuws zuinige, weergoden vorig jaar (wat klinkt dat toch maf eigenlijk!!) 30 december zomaar opeens zo gul met een waarlijk schitterendkraakheldere winteravond. Onder het vriendelijk toeziend oog van vadertje Orion, fier boven de zuid oostelijke horizon stijgend, heb ik deze heerlijke avond, waarbij alles werkelijk perfect verliep, even lekker echt alles uit de kast gehaald!!
Normaal “onder het oude regime van het betere handwerk” hield ik wat het subjes-schieten betreft braaf bij mijn standaardrecept van 6 subjes van 5 minuten, maar omdat het nu alleen maar een kwestie was van opbouwen, afstellen en vervolgens alleen maar toekijken en in de gaten te houden EN omdat het hele proces dit keer zo vlot en zo probleemloos verliep….ter plekke besloten om even lekker de “astrophoto-hooligan uit te hangen” en i.p.v. “het oude standaardrecept” maar liefst 10 subjes van een wereldschokkende 6 minuten toe te passen.
Dankbaar “slachtoffer” van dit beestachtige gedrag was het kleine kekke emissieneveltje/open sterrenhoop NGC 1931, welke te vinden is in het deep sky objecten rijke sterrenbeeld Auriga…Voerman. Dit grappige op zo’n 7000 lichtjaar afstand gelegen object wordt “in de literatuur” ook wel eens beschreven als een “miniatuur Orionnevel”…enne….daar zit zeker wel iets in! Net zoals de Orionnevel is dit object een mengelmoesje van jonge sterrenhoop, emissienevel (rood), reflectienevel(blauw) en ook nog een klein veugje donker stof…ofwel alle “galactische stervormingssmaakjes” zijn ook hier, net zoals bij de Orionnevel, maar dan op een iets kleinere schaal, vertegenwoordigd!! Na het subjes schieten heb ik thuis nog tien nieuwe 6 minuten dark frames geschoten en deze vervolgens gecombineerd met 20 flatframes en middels deep sky stacker verwerkt tot nevenstaande schone astrofotografische eersteling van het nieuwe jaar!!
Over Jan Brandt
Knap werk, Jan.
Lekker relaxed naast je setup zitten genieten terwijl je telescoop opstelling zijn werk doet. Is dat niet fijn?
Ha die Jan……zoals het hele circus bij deze expeditie heeft gewerkt is dat echt ongelofelijk geweldig…en..zeer uitnodigend naar “hooligan astrophotography” in de vorm van, voor mij in elk geval, extreme belichtingstijden.
Ik heb ooit één keer een uur lang de Andromedanevel op de korrel genomen ergens tijdens een “frisse” Januari-nacht…..en bijkans tot op het absolute nulpunt afgekoeld geraakt….not funny!
Met deze set up is zelfs meerdere uren belichten in feite fysiek geen probleem meer….effe…tijdens het subjes knallen een kort sprintje trekken om de interne kachel weer op te stoken…en…als bonus doet ik dan ook nog eens wat extra conditie op voor de volgende Santa Run (SR2020!!)….waarbij ik van plan ben om Arie z’n record te verpulveren….ja..ja…de teerling is bij deze geworpen..hihi
Allereerst de beste wensen voor Jan en alleman op Astroblogs. Ik snap dat het na al dat gepuzzel met je nieuwe speledingetje wel relaxed moet zijn. Je staat erbij en kijkt ernaar techniek dat waarschijnlijk ook nog eens handig is voor astrofotografie.
Zelf heb ik sinds kort een opstandige handbox AutoStar #497. De kabel is aan beide kanten van ducttape voorzien en plots is de display weggevallen. Jammer, maar geen probleem want hoe leuk is het om eerst op Stellarium te kijken waar de planeten zich bevinden om vervolgens zelf te gaan zoeken met de verrekijker of zoeker op de telescoop en dan in de display van de Canon D700 de planeet te zien verschijnen. Nou moest ik al heel hard die druktoetsen indrukken om de telescoop van links naar rechts en van boven naar beneden te sturen, maar dat werkt nog wel een beetje (heel vervelend) Daarom toch maar eens gekeken op verschillende sites wat zo’n nieuwe handbox AutoStar #497 hier in Nederland kost. Valt zwaar tegen om zo’n ding te vinden. Begin november vorig jaar een mail met links naar Robtics gestuurd met de vraag of ze die verkopen en wat dat kost (Ik wacht nog steeds) 😮
Maar wat is de toegevoegde waarde eigenlijk van zo’n afstandsbediening voor mij als ik van al die opties nauwelijks gebruik maak? Ik zou al dolgelukkig zijn als ik een afstandbediening heb waarmee ik zachtjes kan sturen tijdens het filmen over het maanoppervlak of gewoon van het een naar het ander wat er te bezichtigen valt aan de nachtelijke hemel. Nu pak ik de telescoop bij de “oren”om tijdens het filmen van links naar rechts te gaan en dat is 3 x niks omdat ik dan meteen 2 lichtjaren opzij schiet (planeet weg uit de display) 😕
Genoeg daarover.
Voor beginners kwam ik een filmpje tegen over dat het handig is om juist vooral geen gebruik te maken van zo’n autostar. Hij heeft daar wel een punt. Zelf de planeten of sterren zoeken is zo gaaf. Ja, het kost tijd en is niet altijd makkelijk om iets specifieks te vinden omdat het vaak niet in de display te zien is. Daar heb ik een truc voor. Eerst een foto maken waarop ineens wel een heleboel te zien is om vervolgens te gaan filmen en later te bewerken op de computer.