28 maart 2024

Straal van een neutronenster nauwkeurig gemeten: 11 km

De straal van een neutronenster is zo’n 11 km, vergelijkbaar met een gemiddelde stad. Credit: NASA’s Goddard Space Flight Center

Door nauwkeurig te kijken naar de waarnemingen die met meerdere instrumenten zijn gedaan aan zwaartekrachtgolf GW170817 – de allereerste waargenomen botsing van twee neutronensterren – heeft een internationaal team van sterrenkundigen van het Max Planck Institute for Gravitational Physics (Albert Einstein Institute; AEI) vast kunnen stellen dat de straal van een typische neutronenster ongeveer 11 km bedraagt, ergens tussen 10,4 en 11,9 km. Ook blijkt dat als neutronensterren botsen met zwarte gaten ze in één keer verorberd worden, tenzij het zwarte gat klein is of zeer snel roteert. Die ’typische neutronenster’, zeg maar een gemiddelde neutronenster, is zo’n 1,4 keer zo zwaar als onze zon. Voor de berekeningen gebruikten de sterrenkundigen een model van deeltjes zich bij de extreem hoge dichtheden in een neutronenster gedragen. Zwaartekrachtgolf GW170817 vond 120 miljoen lichtjaar van ons vandaan plaats, maar de schaal van de processen in de neutronensterren is véél kleiner, kleiner dan een miljardste van een mm. Mocht er een botsing van een neutronenster en een zwart gat plaatsvinden, dan is de kans dat er naast zwaartekrachtgolven ook vormen van EM-straling vrijkomen nihil, want de neutronenster wordt in één keer opgepeuzeld door het zwarte gat en dat laat geen straling achter. Alleen bij kleine of zeer snel roterende zwarte gaten gaat het verorberen van de neutronenster geleidelijk en dán is er wel mogelijk sprake van EM-straling, die waargenomen kan worden. In Nature verscheen deze week dit artikel erover. Bron: Phys.org.

Share

Comments

  1. De getijdenkrachten die rond een zwart gat op een object inwerken zijn onvoorstelbaar groot. En toch wordt een bol met een doorsnede van 11 kilometer niet uit elkaar getrokken. maar verdwijnt als geheel achter de horizon.
    Het ontbreekt me aan kennis om daar eens flink aan te gaan rekenen, daarom stel ik de vraag maar hier: Hoe kan dat ?

  2. De samenstelling van een neutronenster, samen met z’n kleine formaat, zorgen ervoor dat de getijdenvervorming pas optreedt als de neutronenster al voorbij het punt is waarop een EM-uitbarsting nog zichtbaar is.

    Het rekenwerk is net gedaan, dat is een beetje het punt van het paper 😉

Laat een antwoord achter aan June Reactie annuleren

*