29 maart 2024

Bijna botsing asteroïde 2020 HS7 met geosynchrone satelliet

Een kleine asteroïde, 2020 HS7, is op 28 april j.l. op relatief geringe afstand een geosynchrone communicatiesatelliet gepasseerd. De asteroïde passeerde de satelliet om 21:49 Nl’se tijd (19:49 GMT) op een afstand van 1200 km. De flyby van de asteroïde 2020 HS7 is één van de 50 meest nabije flybys met de aarde ooit geregistreerd. De asteroïde passeerde een geosynchrone (of geostationair) satelliet. Geosynchrone satellieten zitten in een orbitale cirkelbaan boven de evenaar op een hoogte van ruim 35.000 km., waar hun omlooptijd gelijk is aan de rotatie van de aarde, wat betekent dat ze altijd op dezelfde plek blijven. Deze satellieten vormen de ruggengraat van het orbitale telecommunicatiesysteem.

EDRS-A satelliet in geostationaire baan Credits; ESA

De ontdekking van deze asteroïde kwam vrij onverwacht.  Het was NASA’s Panoramic Survey Telescope and Rapid Response System (Pan-STARRS) in Hawaï die op 26 april j.l. als eerste deze asteroïde aan de hemel had opgemerkt. Het ongeïdentificeerde object aan de hemel werd op de 27ste april nogmaals opgemerkt en het object verkreeg de tijdelijke naam P20Zif8, later veranderd in 2020 HS7. De asteroïde 2020 HS7 bleek na de eerste berekeningen, tot verrassing van vele astronomen wereldwijd, maar liefst 10 procent kans te hebben om op de aarde in te slaan. In minder dan een uur nadat het eerste detectierapport was verschenen ging het Chinese Xingming Observatorium verder met het in kaart brengen van de asteroïde en deze informatie werd verder verfijnd door het Tautenburg Observatorium in Duitsland. Daaruit bleek dat 2020 HS7 toch niet op aarde in zou slaan en mocht het dit wel doen dat zou het, vanwege zijn geringe afmeting, waarschijnlijk opbranden in de atmosfeer. ESA stelt dat de passage van 2020 HS7 voor astronomen een goede uitdaging was in het nauwkeurig volgen en karakteriseren van nieuwe asteroïden. Deze flyby gebeurde 15 uur voordat de grote asteroïde (52768) 1998OR2 zijn flyby met de aarde had, deze scheerde op 6,3 miljoen km afstand langs de aarde.

Kaartjes van de banen van 2020 HS7. (l) Baan gezien vanaf de ecliptische noordpool. (r) Baan gezien vanaf het ecliptisch vlak. Credits; ESA

Uit deze gebeurtenis blijkt dat het niet alleen belangrijk is dat asteroïden, en ook kometen, die een mogelijk gevaar voor de aarde kunnen zijn, getraceerd en geregistreerd worden maar ook dat er rekening gehouden gaat worden met botsingen met satellieten, ruimtestations en andere artificiële objecten aan de hemel. Botsingen kunnen een hoop ruimteafval veroorzaken, zie AB ‘Kessler- syndroom’*. Momenteel zijn er zo’n ruim 5000 satellieten aan de hemel te vinden (2000 zijn er operationeel, de rest is inactief). De satellieten bevinden zich in verschillende aardebanen. Het grootste deel, meer dan 50%, zit in een lage aardebaan, op een paar honderd km van de aarde, maar de hoogst gestationeerde satellieten bevinden zich op zo een 35.000 km van de aarde. Maar al met al, als bedrijven als SpaceX, Amazon en OneWeb, hun satellietconstellaties gaan uitrollen, zouden er in de toekomst wel eens het tienvoudige aan satellieten aan de hemel kunnen komen te staan. Organisaties als het CNEOS, het Minor Planet Center en NEO-ESA, die zich met planetaire defensie bezighouden zullen het er steeds drukker mee krijgen. Bronnen: New Atlas, ESA

*https://www.astroblogs.nl/2018/08/06/het-kessler-syndroom/

Share

Speak Your Mind

*