Site pictogram Astroblogs

Regenboogkomeet met een hart van spons

Een afbeelding van de komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko genomen door de ‘dashboardcamera’ van Rosetta op 7 juli 2015. Credit: ESA/Rosetta/NAVCAM.

Een doordringbaar hart met een verharde buitenkant – de rustplaats van Rosetta’s lander Philae op komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko onthult meer over de binnenkant van de ‘badeend’ rondom de zon. Een recente studie suggereert dat de binnenkant van de komeet poreuzer is dan het materiaal nabij het oppervlak. De resultaten bevestigen dat zonnestraling het oppervlak van de komeet aanzienlijk verandert als deze door de ruimte reist tussen de banen van Jupiter en de Aarde. De hitte van de Zon leidt tot een uitwerping en vervolgens tot het terugvallen van materiaal.

Locatie, locatie, locatie. Dat was het belangrijkste voor het radarinstrument op het Rosetta-ruimtevaartuig en de Philae-lander, die ontworpen was om de kern van de komeet te onderzoeken. Het CONSERT-experiment bestond uit twee antennes die precieze signalen naar elkaar stuurden. Maar toen Philae verdween bij de landing in november 2014, moesten wetenschappers werken met geschatte waarden. Philae heeft meer dan twee dagen aan de oppervlakte gewerkt – 63 uur, om precies te zijn.

Rosetta, een zacht hart van steen. Credit: ESA/Rosetta/Philae/CONSERT

De bovenste figuur in de afbeelding hierboven toont het signaal dat het CONSERT instrument van Philae, op het oppervlak van de komeet, verbindt met het signaal van de Rosetta-orbiter. Het waaiervormige aspect is het resultaat van de beweging van Rosetta langs de eigen baan, waarbij de kleuren de afzonderlijke signaalbanen markeren naarmate de baan evolueert. De afbeelding eronder toont de signalen in meer detail, die zich binnenin de komeet verspreiden van Philae naar de punten vanwaar deze de komeet verlaten naar de orbiter.  De kromming is het resultaat van de projectie van de banen op het hobbelige oppervlak van de komeet. De blauwere kleur geeft meer ondiepe banen aan (slechts enkele centimeters), terwijl de rodere tinten aangeven waar de signalen onder 100 m diepte doordrongen.

De tijd die het signaal nodig heeft om zich tussen de twee radars te verplaatsen, biedt inzicht in de kern van de komeet, zoals de poreusheid en de samenstelling. Het team ontdekte dat de stralen zich met verschillende snelheden verspreiden, wat duidt op verschillende dichtheden binnen de komeet. Vandaar de omschrijving van 67P, een doordringbaar hart met een verharde buitenkant. Bron: ESA.

FacebookTwitterMastodonTumblrShare
Mobiele versie afsluiten