Sinds maart dit jaar ondergaat de enige radioantenne die kan communiceren met de Voyager 2, de Deep Space Station-43, te Canberra, Australië, grote herstelwerkzaamheden. De antenne is tot februari 2021 offline gehaald. De antenne is cruciaal voor contact met de Voyager 2, die zich op 18,5 miljard km van de aarde bevindt, en het is voor NASA’s missie-ingenieurs een spannende aangelegenheid. Recentelijk, na een half jaar werkzaamheden aan het DSS-43, volgde er in oktober j.l. een communicatietest, een set commando’s werd vanaf de DSS-43 naar de Voyager 2 verstuurd en ontvangen! NASA ingenieurs waren opgetogen toen Voyager 2 het bevestigingssignaal naar de aarde zond, teken dat het herstel van DSS-43 op de goede weg is. De Voyager missie wordt beheerd vanuit het Jet Propulsion lab, te Pasadena, Californië.
Artist’s Concept of Voyager
Voyagers 2, contact via DSS-43
De ruimtesondes Voyager 1 en 2, gelanceerd in 1977, bevinden zich beide in de interstellaire ruimte, op zo een 20 miljard kilometer van de aarde. Ondanks deze kolossale afstand die er tussen de sondes en de aarde zit ontvangen de missie-ingenieurs van JPL geregeld telemetriegegevens van de Voyagers. Dit dankzij het wereldwijde Deep Space Network, ontworpen om communicatie met ruimtesondes mogelijk te maken die buiten de maan van de aarde opereren. Zeker met de verre Voyagers is het een kwestie van veel geduld. Communicatie, die met lichtsnelheid reist, duurt ongeveer 17 uur om de Voyagers te bereiken, en het duurt nog eens 17 uur voordat de sonde ‘antwoordt’ naar de aarde. Dientengevolge moeten missie-ingenieurs ongeveer 34 uur wachten om erachter te komen of hun commando’s het gewenste effect op het ruimtevaartuig hebben gehad. Dankzij het DSN kan ten minste één radioantenne in het netwerk op elk moment communiceren met bijna elke verre satelliet. Maar Voyager 2 is een uitzondering dankzij een flyby van Neptunus’ maan Triton in 1989. Destijds passeerde Voyager 2 Triton’s noordpool en werd afgebogen in een baan ten zuiden van het planetaire vlak. Het DSS-43 is nu het enige contact tussen de ‘2’ en de aarde. De reparatie aan het DSS-43, zal als alles volgens schema loopt, rond februari 2021 afgerond zijn. Ingenieurs hebben tot nu toe wel gegevensupdates van de sonde kunnen ontvangen, maar op 29 oktober slaagden de wetenschappers erin de ruimtesonde vanaf het DSS-43 voor het eerst sinds half maart met succes te bereiken. door een aantal van de nieuw geïnstalleerde hardware te testen, waarop Voyager 2 bevestigde dat het de uitzending had ontvangen.
Upgrade DSS-43
Het DSS-43 krijgt twee nieuwe radiozenders. een daarvan is in 47 jaar niet geüpgrade – langer dan de Voyagers in de ruimte zijn geweest, deze zijn van cruciaal belang om te ‘praten’ met de aarde. Ingenieurs zijn ook bezig met het upgraden van de verwarmings- en koelsystemen van de antenne, de stroomvoorzieningsapparatuur en andere elektronische componenten. Brad Arnold, de DSN-projectmanager bij NASA’s JPL, zei hierover; “Wat deze upgrade uniek maakt, is dat we de antennes op alle niveaus moderniseren, vanaf de sokkel, omhoog naar de feedcones in het midden van de schotel die boven de rand uitsteken.” Arnold is opgetogen met het bevestigingssignaal van Voyager 2; “Deze communicatietest met Voyager 2 bevestigt dat de herstelwerkzaamheden op schema liggen.”
De DSS-43 maakt deel uit van een wereldwijd netwerk van antennes, het ‘Deep Space Network of DSN’ dat ontworpen is om communicatie met ruimtesondes mogelijk te maken die buiten de baan van de maan opereren.De DSN-antennes zijn gelijkmatig verspreid over de hele wereld, in Canberra in Australië, Goldstone in Californië en Madrid in Spanje. Dankzij hun posities kan ten minste één radioantenne in het netwerk op elk moment communiceren met bijna elke satelliet. Philip Baldwin, operationeel manager van het Space Communications and Navigation (SCaN) -programma van NASA, zei: “De DSS 43-antenne is een zeer gespecialiseerd systeem: er zijn slechts twee andere vergelijkbare antennes in de wereld, dus het is geen ideale situatie voor Voyager of voor veel andere NASA-missies om de antenne een jaar lang offline te houden. NASA besloot om deze upgrades uit te voeren, het is zeer belangrijk dat de antenne kan blijven worden gebruikt voor huidige, zoals de Marsrovermissies, en toekomstige missies. Voor een antenne die bijna 50 jaar oud is, is het beter proactief te zijn dan reactief met kritisch onderhoud. De radioschotel is in gebruik sinds 1972 en heeft sindsdien een breed scala aan upgrades gekregen. De downtime sinds maart is echter de langste in 30 jaar geweest.” Bron: NASA
Speak Your Mind