Impressie van een zwart gat omgeven door een roterende gloeiendhete accretieschijf. Credit: Mark A. Garlick/Simons Foundation.
Onderzoek door een team van sterrenkundigen onder leiding van Colin Burke en Yue Shen (University of Illinois Urbana-Champaign) heeft duidelijk gemaakt dat het eetpatroon van zwarte gaten laat zien hoe groot de zwarte gaten zijn. Het gaat in het onderzoek om superzware zwarte gaten (Engelse afkorting: SMBH’s), de bullebakken die miljoenen tot miljarden keren de massa van de zon kunnen hebben. Als die gevoed worden door heet invallend materiaal uit de omgeving gaat hun omringende accretieschijf gloeien en in twee jets vanuit de magnetische polen deeltjes in de ruimte spuwen. Dan zijn zwarte gaten in staat om lichtsterker te zijn dan het gehele hun omringende sterrenstelsel, zoals in het geval van quasars. Het licht dat van die accretieschijven is niet constant, maar flikkert voortdurend, met tijdschalen variërend van enkele uren tot wel tientallen jaren. Burke en Shen en hun collega’s hebben nu alle gegevens bestudeerd die bekend zijn van de variaties in de lichtsterkte van 67 ‘accreting SMBH’s’ en daarbij vonden ze een karakteristieke tijdschaal die overeenkomt met een bepaalde massa van het zwarte gat. Naarmate die tijdschaal langer duurt hebben de zwarte gaten meer massa, zoals nu blijkt en zoals in dit vakartikel valt terug te lezen, verschenen in Science. Bron: Universiteit van Illinois.
