Heel wat superzware zwarte gaten dwalen rond door hun sterrenstelsel

Fragment uit de ROMULUS simulatie met vele ronddwalende superzware zwarte gaten in één sterrenstelsel. Credit: Ricarte et al, 2021

Ieder sterrenstelsel bevat een superzwaar zwart gat, dat miljoenen tot miljarden keer zo zwaar als de zon is – supermassive black hole (SMBH) worden ze in het Engels genoemd. We denken altijd dat die SMBH’s zich precies in het midden van hun sterrenstelsel bevinden en in het geval van bekende zwarte gaten zoals Sagittarius A* in de Melkweg en M87* (alias Powehi) in M87 is dat ook zo. Maar recent onderzoek laat zien dat sterrenstelsels meerdere SMBH’s kunnen bevatten en dat een deel van die SMBH’s niet precies in het centrum van hun stelsel staan, maar vrij ronddwalen in het stelsel. Dat een sterrenstelsel meerdere SMBH’s kan bevatten is logisch: sterrenstelsels ondergaan vaak botsingen met kleinere sterrenstelsels, die ook een SMBH in hun midden bevatten. Die botsingen leveren dus telkens nieuwe SMBH’s op. Angelo Ricarte (Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics) en z’n team hebben met de zogeheten ROMULUS code simulaties uitgevoerd van die botsingen en daaruit blijkt dat die extra SMBH’s vaak miljarden jaren blijven ronddwalen in het sterrenstelsel, in plaats van samen te smelten met de centrale SMBH. In het huidige heelal (13,8 miljard jaar na de oerknal) is zo’n 10% van de massa van SMBH’s te vinden in ronddwalende zwarte gaten, terwijl dat in het vroege heelal (zo’n 2 miljard jaar na de oerknal) zelfs het overgrote deel was. Ricarte en z’n team schreven er in de Monthly Notices of the Royal Astronomical Society dit vakartikel over. Bron: Phys.org.

Gerelateerde Astroblogs:

Superzware zwarte gaten in quasars droegen maar voor 1% bij aan de reïonisatie van het heelal Webb heeft voor het eerst sterlicht gezien bij quasars (lees: een superzwaar zwart gat) in het vroege heelal Mogelijk zitten er zwarte gaten in de open sterrenhoop Hyaden, slechts 150 lichtjaar van ons vandaan