Een artistieke impressie van het Proxima Centauri systeem. Credit: Breakthrough Listen / Zayna Sheikh
In mei en juni 2020 ‘luisterden’ sterrenkundigen met behulp van de Parkes radiotelescoop in Australië in het kader van het Breakthrough Listen Project van miljardair Yuri Milner gedurende dertig uur naar Proxima Centauri, de ster die met een afstand van 4,2 lichtjaar na de zon de meest nabije ster tot de aarde is – een ster waar de aandachtige planeet Proxima Centauri b omheen draait. Ze vonden een merkwaardig radiosignaal bij een frekwentie van 982,002 MHz vanuit de richting van de ster dat ze BLC-1 noemden, Breakthrough Listen Candidate 1. Hieronder zie je dat signaal, een zogeheten dynamisch spectrum waarin de gele lijn het signaal is (de rode stippellijn toont een verwacht spectrum op grond van de ‘drift rate’ van het signaal – zie hieronder).
Credit: Smith et al./Breakthrough Listen.
Onlangs is dat signaal, dat maar liefst vijf uur duurde, nader onderzocht door twee onafhankelijke teams en hun conclusie is dat BLC-1 niet afkomstig lijkt te zijn van Proxima Centauri, maar van… een door mensen gemaakt instrument bij de aarde. Yep, niks aliens, niks SETI, gewoon iets kunstmatigs. Om te kijken of het signaal afkomstig is van heel ver weg (Proxima Centauri) of juist van dichtbij (de aarde) keken de onderzoekers naar de zogeheten drift rate van het signaal, dat is een soort van karakteristieke tijdsafhankelijke verschuiving in de frekwentie, die per bron verschilt. Een ster bijvoorbeeld zal door de Dopplerverschuiving een beweging laten zien, die verschilt van een aardse, stilstaande bron. Daarbij keken de onderzoekers niet alleen naar het signaal bij 982,002 MHz, maar werd naar een breder spectrum gekeken. Analyse van alle gegevens leverde dit resultaat op:
“Using this procedure, we find that blc1 is not an extraterrestrial technosignature, but rather an electronically drifting intermodulation product of local, time-varying interferers aligned with the observing cadence.“
Het signaal lijkt dus veroorzaakt te zijn door ‘interferentie van menselijke technologie’. Men kon alleen niet vaststellen wat dat dan precies is geweest wat BLC-1 heeft veroorzaakt.
Vakartikelen
- Shane Smith et al, A radio technosignature search towards Proxima Centauri resulting in a signal of interest, Nature Astronomy (2021). DOI: 10.1038/s41550-021-01479-w.
- Sofia Z. Sheikh et al, Analysis of the Breakthrough Listen signal of interest blc1 with a technosignature verification framework, Nature Astronomy (2021). DOI: 10.1038/s41550-021-01508-8
Bron: Phys.org + Centauri Dreams.
Dat betekent dus dat het signaal in alle richtingen even sterk is, immers het stoorsignaal gaat buiten de schotel om … dan val je wel even vreselijk door de mand als je dan toch een specifieke locatie meent te moeten promoten terwijl je 180 graden verderop hetzelfde signaal tegenkomt 🙂
Nee, dat was niet het geval, het signaal was niet in alle richtingen even sterk. Daarvoor hanteerden ze de zogeheten ON-OFF methode: “To determine this, the telescope points in the direction of Proxima Centauri, and then points away, repeating this “ON-OFF” pattern several times. Local interfering sources are expected to affect both ON and OFF observations, whereas a candidate technosignature should appear only in the ON observations.”
@Arie, ik neem dat on-off patroon dan met een flinke korrel zout. Satellieten of andere “hemellichamen” kunnen ook niet de bron zijn want die (reflectie) signalen houden het niet zo lang vol in zo´n beperkt focus. Ik denk dat men de ware oorzaak (onder de schotel) niet wil prijsgeven om het mystery intact te houden. Een harmonisch mengproduct (spurious) van de ontvanger zelf ligt meer voor de hand, maar die is niet richtingsgevoelig. De faster dan licht neutrino was een loszittende coax, dat is weer wel richtingsgevoelig als het beweegt 🙂