Artistieke weergave van de planeet die rond Proxima Centauri draait. Credit: © ESO/M. Kornmesser.
We weten al sinds enkele jaren van het bestaan van Proxima Centauri b, kortweg Proxima b, een op de aarde lijkende exoplaneet die zich bevindt in de leefbare zone (Engels: Habitable Zone, HZ – waar vloeibaar water kan bestaan) van zijn moederster, Proxima Centauri, een grillige M-type rode dwerg, slechts 4,24 lichtjaar van de aarde. Dat Proxima b de meest nabije exoplaneet is die we kennen én dat ‘ie een aardachtige planeet is in de HZ-zone maakt het dé kandidaat om te onderzoeken of daar mogelijk leven is. Probleem is echter dat je dat pas kunt zien als je de atmosfeer van de planeet goed kunt zien en analyseren, zodat je ziet welke chemische samenstelling hij heeft en of daar wellicht biomarkers in zitten, signalen van primitief leven. Maar wat blijkt nu: die atmosfeer kunnen we helaas niet zien, omdat gezien vanaf de aarde de planeet niet voor de ster langs schuift, aldus dit vakartikel, dat geschreven is door een team onder leiding van Emily A. Gilbert (Universiteit van Chicago). Proxima b is dan ook niet ontdekt met de transitiemethode, waarbij de passage voor de ster langs zorgt voor een tijdelijke en periodieke dip in de lichtcurve van de ster, maar door de wiebelmethode, waarbij de ster periodiek iets wiebelt door de aantrekkingskracht van de planeet, hetgeen zichtbaar is in een Dopplerverschuiving in de spectrale lijnen van de ster. Daaruit kwam eerder al naar voren dat Proxima b tussen de 1,24 en 2,06 aardmassa’s zwaar is, z’n straal is tussen 0,68 en 2,5 aardstralen.
Credit: NAOJ
Gilbert en haar team hebben gebruik gemaakt van gegevens van de Transiting Exoplanet Survey Satellite (TESS) van de NASA, die tussen 2019 en 2021 regelmatig naar Proxima b keek en daar kwam uit naar voren dat gezien vanaf de aarde de planeet geen transitie voor de ster langs maakt (hetgeen ze in 2016 ook al vreesden). Daardoor kunnen de sterrenkundigen de atmosfeer van Proxima b niet zien en ook niet meten welke samenstelling die heeft – dat is alleen mogelijk als de planeet voor de ter langs beweegt en het licht van de ster door zijn atmosfeer heen schijnt (zie de afbeelding hierboven). Nou hoeft dit niet te betekenen dat we nooit te weten komen of er wel of geen leven op Proxima b is. We zouden er naarf toe kunnen gaan met een directe missie, hetgeen het doel is van de as Breakthrough Starshot missie (maar het resultaat daarvan zal nog héél lang duren), maar het zou ook kunnen dat we komende jaren met grotere telescopen, zoals de JWST, de planeet en diens atmosfeer direct kunnen waarnemen en meten. Bron: Universe Today.
Is het mogelijk om een telescoop zodanig in de ruimte te brengen dat dan; vanuit zijn positie gezien; Proxima b wel voorbij zijn zon passeerd ?
In principe is dat mogelijk ja. Maar het kan zijn dan die dan heel ver van de aarde verwijderd moet zijn, afhankelijk uiteraard van de hoek van het baanvlak van Proxima b om Proxima Centauri.
Wat een pech toch,
we kunnen niet meteen gebruik maken van de regulieren methodes om de atmosfeer van een Planeet op een afstand van ongeveer 4,3 lichtjaar te meten.
In mijn Sterrenkunde kennissengroep zitten personen die vergelijkbare eclipsachtige onderzoeksmethodes toepassen.
Dit om de heersende posities van onze Maan en onze Aarde te bepalen.
Ze kijken namelijk naar Sterbedekkingen gedaan door onze Maan en door Planetoïden in ons Planetenstelsel.
De laatste zijn best kleine objecten, maar toch wist men: Snelheid – Richting en zelfs Persoonlijk Beweging en Vorm te bepalen.
Ook is vele jaren geleden door middel van verduisteringen ontdekt dat om de Planeet Uranus ringen zitten.
Ook dit zijn maar heel kleine gebieden die toch zichtbaar werden doordat ze achtergrond Sterren verduisterde.
Men kon bij de verduistering zelfs bepalen hoe groot de voorwerpen waren die de ringen vormde.
Mijn lijkt het gezien vanuit deze ontdekking redelijk dat we via die vele achterliggende Sterren en hun licht Metingen mogelijk zouden moeten zijn.
Of…. snap ik er nog niets van???