29 maart 2024

Op 28 april 2021 om 11.33 uur gebeurde er iets heel bijzonders: de Parker Solar Probe raakte de zon aan

Credit: NASA / Johns Hopkins APL / Ben Smith

Het is al weer een poosje geleden, maar op woensdag 28 april om 11.33 uur Nederlandse tijd gebeurde er iets heel bijzonder: op dat moment bereikte NASA’s Parker Solar Probe ruimteverkenner, bezig aan zijn achtste scheervlucht [1]Inmiddels zijn we al weer een paar scheervluchten verder. Op 21 november had de Parker Solar Probe z’n 10e scheervlucht, tot 8,5 miljoen km van de fotosfeer reikend. Snelheid toen: 586.864 km … Lees verder, de corona, de buitenste laag van de atmosfeer van de zon. Afstand tot de fotosfeer, het voor ons zichtbare oppervlak van de zon, op dat moment: 13 miljoen km. De Parker Solar Probe verbleef vervolgens vijf uur lang in de corona en kwam toen weer ‘naar buiten’. Met die duik in de corona was de Parker Solar Probe de allereerste ruimteverkenner die door de atmosfeer van de zon vloog en daarmee de zon ‘aanraakte’, zoals de NASA het omschrijft. Vandaag werden de wetenschappelijke resultaten bekendgemaakt van de waarnemingen die gedurende die flyby werden uitgevoerd door de instrumenten van de Parker Solar Probe, hier te lezen en gepubliceerd in the Physical Review Letters.

Impressie van Parker Solar Probe die de zon nadert. Credit: NASA/Johns Hopkins APL/Steve Gribben

Bij een gaslichaam zoals de zon is het natuurlijk lastig om te zeggen wat nou precies de buitenkant is. Toch is die nauwkeurig gedefinieerd en wel als de zogeheten kritische oppervlakte van Alfvén: het punt waaronder de zon en zijn elektromagnetische velden de zonnewind direct besturen – de naam van het oppervlak komt van diens ontdekker, de Zweedse natuurkundige Hannes Alfvén. Dat oppervlak is de plek waar plotselinge omkeringen in het magnetisch veld van de zon kunnen plaatsvinden, de zogeheten switchbacks. Gedurende de tocht onder de Alfvén oppervlakte vloog de Parker Solar Probe door het hete plasma van de corona, waar de druk en energie van het magnetisch veld van de zon hoger was dan dat van de deeltjes aldaar. Onderzoek van de toen verzamelde gegevens laat verrassend zien dat het kritische oppervlak van Alfvén gerimpeld is. De gegevens suggereren dat de grootste en meest afgelegen rimpel van het oppervlak werd geproduceerd door een zogeheten pseudostreamer – een grote magnetische structuur met een diameter van meer dan 40 graden, teruggevonden op het binnenste zichtbare vlak van de zon. Het is momenteel niet bekend waarom een pseudostreamer het kritische oppervlak van Alfvén van de zon zou wegduwen. Verder vond men onder die oppervlakte minder switchbacks dan erboven, iets dat er op wijst dat die omkeringen niet ín de corona ontstaan, maar er boven.

Verder vond men nog aanwijzingen voor nog iets opmerkelijks: de Parker Solar Probe registreerde een potentiële boost van energie net binnen de corona, wat kan wijzen op nog onbekende fysica in de corona, die de verwarming en dissipatie aldaar kan beïnvloeden. Verder onderzoek bij volgende scheervluchten moet meer duidelijkheid daarover geven. Bron: Phys.org.

Voetnoten

Voetnoten
1 Inmiddels zijn we al weer een paar scheervluchten verder. Op 21 november had de Parker Solar Probe z’n 10e scheervlucht, tot 8,5 miljoen km van de fotosfeer reikend. Snelheid toen: 586.864 km per uur, ding dong!
Share

Comments

  1. Nu maar hopen dat de Parker Solar Probe zijn volgende scheervlucht ook goed doorstaat, en niet aan een spike-eiwit blijft hangen. 😉

Speak Your Mind

*