Credit: The Ohio State University
In 1981 stelde Stephen Hawking op een bijeenkomst van natuurkundigen in San Francisco dat de informatie van een deeltje dat door een zwart gat wordt opgeslokt voor altijd verloren is als het zwarte gat verdampt. Daarmee begon de discussie over de informatieparadox en tegelijk die van de Susskind-Hawking battle daarover. Nu 41 jaar later komt een groep natuurkundigen onder leiding van Samir Mathur (Ohio State University) met een mogelijke oplossing: in dit vakartikel, verschenen in het tijdschrift Turkish Journal of Physics (waar ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord had), zeggen ze dat materie in een zwart gat niet gepropt zit in een oneindig kleine singulariteit, maar dat het als een soort van kosmische pluizenbol (Engels: fuzzball) de ruimte binnen de waarnemingshorizon vult. De onderzoekers baseren zich op de snaartheorie, die stelt dat alle deeltjes bestaan uit heel kleine trillende snaren. In 2001 kwam Mathur al met de theorie dat zwarte gaten feitelijk pluizenbollen zijn, dat een zwart gat weliswaar poogt met z’n zwaartekracht alle materie in één punt te persen, maar dat de snaren dat tegenhouden en dat zij de ruimte binnen het zwarte gat vullen. Aangezien zo’n pluizenbol (ook wel een snaarster genoemd) gewoon straling kan uitzenden (“like a piece of coal“) is er helemaal geen informatieparadox, de informatie die het zwarte gat binnenkomt gaat niet verloren.
Zwart gat (boven) versus pluizenbol of snaarster (beneden). Credit: Universe-review.ca
Mathur en z’n collegae hebben het in hun artikel over een andere theorie, die van de wormgaten. Zwarte gaten zouden dan het hypothetische uiteinde vormen van een soort brug in de ruimtetijd, waardoor je via zo’n wormgat van het ene deel van het heelal naar het andere deel zou kunnen reizen. Die theorie veronderstelt wel dat zwarte gaten grotendeels leeg zijn en dat alle massa geconcentreerd is in hun singulariteit. Maar zo zijn pluizenbollen dus niet samengesteld en daarmee kunnen de wormgaten zó niet bestaan. Bron: Phys.org.
Hmmmm, ( ENERGIE GAAT NOOIT VERLOREN KNOOP DAT IN JE OREN ) in mijn jeugd geleerd van een natuurkunde leerkracht.
En misschien daarom…
Kan ik persoonlijk als Ruimte – Tijd denker het beste overweg met de “wormgaten-theorie”!
Dit omdat, massa in deze zijn gewicht / energie niet verliest en gewoon het Ruimte – Tijd gat steeds dieper en dieper maakt net naargelang er materie/massa in valt.
De valsnelheid is ter-plaatsen zo hoog dat dit sneller is dan straling zich verplaatst en daarom komt “uit het werkelijke gat” niets meer naar buiten.
Gezien vanuit het draaikolk principe, ( iets wat eigenlijk niet goed kan in een minder dimensionale ruimte zoals ons Heelal waar geen boven of onder meer bestaat en tijd ook niet echt heerst maar voor alles iets anders ) kan op de invalsfeer nog wel straling ontsnappen, iets wat we uiteindelijk als Hawkingstraling willen herkennen.
Maar ja dat wormgat, het is nog steeds maar een hypothese waar blijkbaar nog geen echt omstotende tegen hypothese tegen bestaat.
Daarom is alles nog mogelijk en is het alleen de vierde dimensie die ons ooit de werkelijkheid gaat verklappen.
Persoonlijk ga ik DELA vragen of ze mijn energie in een Wormgat zouden willen stoppen.
Ik ga er vanuit dat men daar niet nee tegen zegt omdat men niet echt weet wat ik er mee bedoel.
En dat is astrofysisch weer begrijpelijk, want wie begrijpt er werkelijk iets van.
IKKE……….????
Natuurlijk niet, ik vertel alleen maar hoe dat ik het zie en…..
Dat kan in mijn pluizenbol helemaal verkeerd zijn gegaan.
O ja…. Ik had vroeger ooit een Fuzzpedal bij mijn gitaar.
Daar kwam zeker geen pluizige klank uit maar…. zoals mijn moeder tegen mij riep; “Herrie”!
Ik vermoed ook dat ze in Engeland dat bedoelen, zing maar eens; “What’s the fuss, tell me what’s a happening” 4X
Komt uit “Jezus-christ superstar”!
En toen hadden ze het echt niet over pluizen.