‘Zwarte gaten zijn eigenlijk kosmische pluizenbollen’

In 1981 stelde Stephen Hawking op een bijeenkomst van natuurkundigen in San Francisco dat de informatie van een deeltje dat door een zwart gat wordt opgeslokt voor altijd verloren is als het zwarte gat verdampt. Daarmee begon de discussie over de informatieparadox en tegelijk die van de Susskind-Hawking battle daarover. Nu 41 jaar later komt een groep natuurkundigen onder leiding van Samir Mathur (Ohio State University) met een mogelijke oplossing: in dit vakartikel, verschenen in het tijdschrift Turkish Journal of Physics (waar ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord had), zeggen ze dat materie in een zwart gat niet gepropt zit in een oneindig kleine singulariteit, maar dat het als een soort van kosmische pluizenbol (Engels: fuzzball) de ruimte binnen de waarnemingshorizon vult. De onderzoekers baseren zich op de snaartheorie, die stelt dat alle deeltjes bestaan uit heel kleine trillende snaren. In 2001 kwam Mathur al met de theorie dat zwarte gaten feitelijk pluizenbollen zijn, dat een zwart gat weliswaar poogt met z’n zwaartekracht alle materie in één punt te persen, maar dat de snaren dat tegenhouden en dat zij de ruimte binnen het zwarte gat vullen. Aangezien zo’n pluizenbol (ook wel een snaarster genoemd) gewoon straling kan uitzenden (“like a piece of coal“) is er helemaal geen informatieparadox, de informatie die het zwarte gat binnenkomt gaat niet verloren.

Mathur en z’n collegae hebben het in hun artikel over een andere theorie, die van de wormgaten. Zwarte gaten zouden dan het hypothetische uiteinde vormen van een soort brug in de ruimtetijd, waardoor je via zo’n wormgat van het ene deel van het heelal naar het andere deel zou kunnen reizen. Die theorie veronderstelt wel dat zwarte gaten grotendeels leeg zijn en dat alle massa geconcentreerd is in hun singulariteit. Maar zo zijn pluizenbollen dus niet samengesteld en daarmee kunnen de wormgaten zó niet bestaan. Bron: Phys.org.