Credit: Pixabay
Een onderzoeksteam van o.a. de Scuola Internazionale Superiore di Studi Avanzati (SISSA) in Italië heeft recent een berekening gemaakt hoeveel zwarte gaten er in het waarneembare heelal zijn [1]De diameter van het waarneembare heelal is 90 miljard lichtjaar.. Daarbij keken ze naar stellaire zwarte gaten, dat zijn de zwarte gaten die het eindproduct zijn van de levens van zware sterren, en die een massa hebben van enkele keren tot honderden keren de zonsmassa. Met een nieuwe rekenmethode hebben ze gekeken naar de ‘demografie’ van zwarte gaten, dat wil zeggen naar de snelheid van stervorming, de hoeveelheid stellaire massa in sterrenstelsels en naar de metalliciteit van het interstellaire medium, de hoeveelheid ‘metalen’ in de ruimte (alle elementen zwaarder dan helium noemen ze metalen). Toen ze dat allemaal in de computer stopten kregen ze de hoeveelheid zwarte gaten in het heelal en hun massaverdeling gedurende de geschiedenis van het heelal. Alles bij elkaar blijken er maar liefst 40 triljoen zwarte gaten te zijn, dan zijn er 40 miljard miljard, da’s 40 x 10^18, een 4 gevolgd door 19 nullen – ding dong! Al die zwarte gaten vormen 1% van alle baryonische massa in het heelal, dat op haar beurt weer een klein deel vormt van álle massa in het heelal (85% van alle massa wordt gevormd door donkere materie) [2]Ons heelal wordt gedomineerd door donkere energie, met een dichtsheidsparameter van ΩΛ = 0,73, gevolgd door donkere materie met ΩD = 0,23 en dan gewone, baryonische materie met ΩB = 0,04. Die van … Lees verder. De onderzoekers vonden nog iets anders: ze hebben ook de verschillende manieren onderzocht hoe zwarte gaten van verschillende massa’s precies ontstaan, zoals via geïsoleerde sterren, in dubbelstersystemen en stellaire clusters. Uitkomst was dat de meest massieve stellaire zwarte gaten voornamelijk geproduceerd worden door ‘dynamische gebeurtenissen’ in stellaire clusters, bijvoorbeeld als in die dichte omgevingen lichtere stellaire zwarte gaten met elkaar botsen.
Hier is het vakartikel over de berekeningen aan de hoeveelheid zwarte gaten, verschenen in The Astrophysical Journal. Bron: SISSA.
Voetnoten
| ↑1 | De diameter van het waarneembare heelal is 90 miljard lichtjaar. |
|---|---|
| ↑2 | Ons heelal wordt gedomineerd door donkere energie, met een dichtsheidsparameter van ΩΛ = 0,73, gevolgd door donkere materie met ΩD = 0,23 en dan gewone, baryonische materie met ΩB = 0,04. Die van zwarte gaten is dan Ω• ≈ 4 × 10−4. |
Grappig dat black holes zowel tot het waarneembare heelal, alsook tot baryonische massa worden gerekend. Voor DM en DE geldt eigenlijk hetzelfde, het is niet waarneembaar en toch valt het onder de definitie waarneembaar 🙂 Moeten we toch iets beters voor bedenken, m.n. die grens van het optisch waarneembare zicht.
Vind ik niet. Wat tot het waarneembare heelal behoort, hoeft niet per se zelf waarneembaar te zijn. Het gaat om twee verschillende soorten “waarneembaarheid”. Het heelal dat binnen onze waarnemingshorizon ligt, is “het waarneembare heelal”, ongeacht of we alles daarin kunnen zien. DM en DE kunnen we (nog) niet zien, maar (als onze verwachtingen kloppen) behoren wel degelijk tot het waarneembare heelal.
@HC, dus samengevat zijn DM, DE en zwarte gaten en gravitatiegolven onzichtbare “onderdelen” binnen het waarneembare heelal, klopt. Ik blijf het wat geforceerd vinden omdat diezelfde “onderdelen” ook buiten het waarneembare heelal, ofwel het gehele heelal van toepassing zijn. Ieder zijn mening, moet kunnen.