Een superhorizon zou een oplossing zijn voor de Hubble spanning

Impressie van een kosmische verstoring (zwarte lijn) met een golflengte groter dan de horizon van het waarneembare heelal (blauwe lijn). Credit: Prabhakar Tiwari

Het waarneembare heelal heeft een diameter van 93 miljard lichtjaar. Volgens het Kosmologische principe (Engels: CP), het principe dat gebaseerd is op het uitgangspunt dat Copernicus al in de 16e eeuw formuleerde dat de aarde géén bevoorrechte positie in het heelal heeft, is het heelal isotroop en homogeen ^[1]Het kosmologisch principe is de aanname in de kosmologie dat het heelal op grote schaal er in alle richtingen hetzelfde uitziet (isotroop) en dat het op iedere plaats dezelfde eigenschappen bezit … Lees verder. Maar twee waarnemingen laten zien dat dat beeld maar tot een bepaalde graad correct is: op grote schaal is het heelal isotroop en homogeen, maar er lijken superclusters zijn die groter zijn dan wat CP toestaat, zoals de 3,3 miljard lichtjaar lange Grote Boog (‘Giant Arc’), die vorig jaar werd ontdekt. Bovendien is daar de Hubble-spanning, de discussie rondom de waarde van de uitdijingssnelheid van het heelal, dat laat zien dat er een verschil is tussen de lokale waarde van de Hubble constante H0 en de kosmologische waarde van H0 van het heelal als geheel. Prabhakar Tiwari (National Astronomical Observatories of Chinese Academy of Sciences (NAOC)) et al komen nu met een mogelijke oplossing: als er kosmische verstoringen of fluctuaties zijn met golflengten die groter zijn dan de grootte van de horizon van het heelal – lees: groter dan de diameter van het waarneembare heelal, die genoemde 93 miljard lichtjaar – dan zouden de afwijkingen van het Kosmologische principe verklaard kunnen worden. Het is een idee dat in 2008 ook al eens werd geopperd. Ze noemen dat ook wel superhorizon-modi en aangenomen wordt dat voor zeer grote golflengten deze modi in dezelfde richting zijn uitgelijnd, hetgeen betekent dat ze niet gehoorzamen aan CP. Daarmee zouden de waargenomen anomaliën in de CP verklaard kunnen worden. Hamvraag is dan uiteraard wel: waar komt die kosmische verstoring vandaan?

Hier is het vakartikel van Prabhakar Tiwari en z’n collegae, verschenen op 10 januari in The Astrophysical Journal Letters. Bron: Phys.org.

Gerelateerde Astroblogs:

Webb bevestigt Hubble’s metingen aan de uitdijingssnelheid heelal: de Hubble-spanning blijft bestaan Nee, de Cepheïden kunnen de Hubble spanning niet helpen oplossen