Credit: Ponciano/Pixabay.
We hebben op aarde enkele detectoren van zwaartekrachtgolven, twee in de VS (LIGO), eentje in Italië (Virgo) een eentje in Japan (KAGRA) en nog enkelen in wording. Daarmee zijn al vele zwaartekrachtgolven gedetecteerd, rimpels in de ruimtetijd die de aarde passeren en die veroorzaakt zijn door extreme gebeurtenissen, zoals botsingen van zwarte gaten of neutronensterren. Maar twee onderzoekers van drie instituten/universiteiten zijn nu met een nieuw voorstel gekomen om zwaartekrachtgolven te detecteren en het is niet iets wat je zo verwacht: de gehele maan te gebruiken als detector. Het idee komt van Diego Blas (Universitat Autònoma de Barcelona (UAB) en het Institut de Física d’Altes Energies (IFAE)) en Alexander Jenkins (University College London (UCL)), die stellen dat door het continu passeren van zwaartekrachtgolven dwars door het aarde-maansysteem heen de afstand tussen aarde en maan iets wijzigt. Dankzij lasers en reflectoren op de maan is de afstand tot de maan tot op centimeters nauwkeurig bekend. Afwijkingen in de afstand dankzij passerende zwaartekrachtgolven, die een frekwentie hebben in de schaal van microhertz, zouden volgens Blas en Jenkins meetbaar kunnen zijn. Het zou dan niet gaan om zwaartekrachtgolven van botsende zwarte gaten en/of neutronensterren, maar van oer- of primordiale zwaartekrachtgolven, die ontstaan zijn in de allervroegste momenten van het heelal, daterend van 13,8 miljard jaar geleden. Naast de maan zouden ook kunstmanen die om de aarde vliegen en neutronensterren in binaire systemen gebruikt kunnen worden om zwaartekrachtgolven in het μHz -gat, zoals het genoemd wordt – te detecteren. Hier het vakartikel over het idee van de maan als zwaartekrachtgolfdetector (mooi woord bij Scrabble), verschenen in Physical Review Letters (2022). Bron: Phys.org.
Er zijn toch wel wat toespelingen geweest op dit fenomeen, alle massa (dus ook de maan) absorbeert gravitatie golven en zenden in respons een deel van die energie weer uit. Zo werkt bij EM de passieve reflector van een yagi antenne ook. zie : https://www.astroblogs.nl/2016/02/12/nog-wat-nabranders-gw150914/ Ik ben benieuwd of ze dit aan de praat krijgen.
ZWAARTEKRACHT!
Ik heb er al vele discussies in overleg basis over gevoerd.
Soms kom ik er iets meer verder om dit feitelijk erg bemerkbare natuurfenomeen overzichtelijk te krijgen.
Maar vele zitten vast in het begrip dat het een aantrekkende kracht is.
Sommige zijn zelfs van mening dat het 100% vergelijkbaar is met magnetisme.
Als ik dan een paar kleine proefjes laat zien is men de weg kwijt maar blijft men het heersende idee verdedigen.
Dat Zwaartekracht met Massa te doen heeft is mij ook duidelijk.
Dat Massa lokaal stilstaande Energie is staat ook op mijn acceptatielijstje.
Dat ons Heelal geen lege ruimte is ben ik meteen voorstaander van.
En dat Energie aan Energie, Energie door geeft vanuit alle richtingen kan ik mij zeker iets bij voorstellen.
Maar dat stilstaande Energie, Energie absorbeert is best een frisse blik op dit al best oude wetenschappelijke onderwerp.
Dat dit onze Maan een ander gedrag geeft is ook als zeer interessant aan te merken.
Want inderdaad wij weten de afstand van onze Maan best precies, zelfs beter dan wat het bericht verteld.
Namelijk tot op de 1/10 millimeter correct in al zijn maandelijkse posities, gemeten via laserstralen vanaf onze Aarde en retroreflectors op onze Maan.
Het belangrijkste aan dit onderzoek was fundamenteel dat men in kaart wilde brengen “Waardoor en hoeveel dat onze natuurlijke satelliet elk jaar zich van ons verwijderde”!
Toen men dit ogenschijnlijk goed in kaart had, was het taak om te bewijzen wat de reden tot deze afstand vergroting was.
Vele processen passeerde de revue, over bleven de ellipsbaan en de vloedgolven in de oceaan op onze Aarde.
En “NU”!
Nu komt er opeens ( als grap gezegd “Uit het niets” ) een argument bij.
Leuk als een extra in dat wat ik er al over vertelde over het verweidere van deze bijzondere rotsblok.
Echt invloed op dat wat het leven op onze Aarde inhoud zal het niet hebben want….
Inderdaad we praten over centimeters per jaar wat de afstand vergroting in houd.
En over 1000 jaar houd dit niet veel meer dan 3 kilometer in.
Best spannend is wel om te zien hoe groot het Ruimtetijd gat van onze Aarde is en wanneer onze Maan een andere baan zou gaan volgen dan die welke hij nu volgt.
Ik zeg wel eens; “Het Knikkerputje van onze Aarde uit”!
O.ja het blijft mij zeker benieuwen hoe Bewegende Energie, Stilstaande Energie meer Massa gaat geven zonder eerst Massa te worden.