29 maart 2024

Kan de donkere sector van een spiegeluniversum soms uitkomst bieden voor de Hubble spanning?

De Hubble spanning kennen we inmiddels allemaal, daar hoef ik jullie niets meer over uit te leggen… toch? Grote vraag is welke oplossing er is voor het geconstateerde verschil in de Hubble constante H0, de evenredigheidsconstante in de wet van Hubble-Lemaître (H0=v/D) die aangeeft hoe snel het heelal uitdijt, een verschil tussen de metingen in het vroege en late heelal. Dat verschil bedraagt statististisch gezien tussen 4 en 6σ, dus geen mens die er meer aan denkt dat het komt door instrumentele fouten. Maar ja, wat verklaart dan het verschil?

Credit: WMAP/NASA/Brian Koberlein.

Recent kwam een viertal natuurkundigen – Cyr-Racine, Francis-Yan, Fei Ge en Lloyd Knox – met een nieuw voorstel. Zij borduren voort op een idee dat er al eerder lag, namelijk dat van een spiegeluniversum. Dat werd ergens in de jaren negentig bedacht om te verklaren waarom er in ‘ons’ heelal veel meer materie dan antimaterie is. Het idee van het spiegeluniversum in een notendop: er ontstond bij de oerknal niet één heelal, maar twee, eentje waar de materie in belandde en eentje waarin de antimaterie belandde. Ons viertal keek naar dimensieloze parameters en ontdekte dat daar een ‘invariantie’ in bestaat. Het bekendste voorbeeld van zo’n dimensieloze parameter is de fijnstructuurconstante:

$latex {\displaystyle \alpha \ =\ {\frac {e^{2}}{\hbar c\ 4\pi \epsilon _{0}}}\ =\ {\frac {e^{2}c\mu _{0}}{2h}}\ =\ 7{,}297\,352\,570(5)\times 10^{-3}\ =\ {\frac {1}{137{,}035\,999\,070(98)}}}$

Die 1/137 is dimensieloos. Dat kan als je diverse parameters combineert, zoals in dit geval bijvoorbeeld de lichtsnelheid, de elementaire lading en de gereduceerde constante van Planck en dan kan het zijn dat alle eenheden elkaar opheffen. Wat blijkt nu het geval: als je de kosmologische heelalmodellen (zoals het vigerende ΛCDM model) probeert te ’tweaken’ om de twee uiterste waarden van H0 bij elkaar te brengen dat sommige van die dimensieloze parameters dan ongewijzigd blijven. Dat is wat ze de invariantie van de dimensieloze parameters noemen en dat wijst er op dat er iets bestaat van een onderliggende kosmische symmetrie en die wijst er op haar beurt weer op dat er een spiegeluniversum zou kunnen bestaan. Als je deze symmetrie breder trekt kun je de snelheid van de vrije val als gevolg van de zwaartekracht en de foton-elektronverstrooiingssnelheid ‘schalen’, zodat de twee uiteenlopende waarden voor H0 meer met elkaar in de pas gaan lopen. Zo’n spiegeluniversum van ons eigen heelal zou via zijn donkere sector een zwakke zwaartekrachtsinvloed op ons uitoefenen. Hier het vakartikel over deze theorie, gepubliceerd in Physical Review Letters 128.20 (2022): 201301. Bron: Koberlein.

Share

Comments

  1. Mijn idee…Als je het plaatje van de twee gekoppelde universa in een “echte” 3D projectie gaat voorstellen, 360 graden rondom de BB als virtueel middelpunt, dan krijg je een soort donut of halo waarvan de “randen” na de versnelde expansie elkaar op een gegeven moment in de verre toekomst weer tegen gaan komen. M.a.w, op elk punt in het universum vind je 180 graden “er tegenover” een gespiegelde versie van dat punt. Het huidige 2D verkokerde tunnel model dat 3D moet voorstellen schept verwarring. Ik zie dat verhaal van Turek / Koberlein wel zitten, maar dan net iets ruimtelijker.

  2. Het kan nog complexer dan twee donuts bijvoorbeeld een braam structuur met meerdere kegelvormige bessen die “entangled zijn “op giga afstand!! Dus elk deeltje heeft meerdere spiegel entangled deeltjes, tevens de oorzaak van “Heisenberg’s onzekerheid” : een per universum. zie de onderbouwing:
    https://www.researchgate.net/publication/323612709_Free_Will_Readiness_Potential_Ratios_the_Key_for_a_Multiverse_Number_Calculation

Laat een antwoord achter aan Nico Reactie annuleren

*