De manier waarop het oppervlak van Enceladus door ijs bedekt is, suggereert dat de oceaan die onder dit ijs schuilgaat een zoutgehalte heeft dat gunstig is voor het ondersteunen van leven zoals wij dat kennen. Een team van experts heeft een model gemaakt om te achterhalen op welke wijze het zoutgehalte van een oceaan, zeestromingen en de eigenschappen van de ijskorst elkaar beïnvloeden op een planeet of maan.
Hieruit is gebleken dat een oceaan met een hoog zoutgehalte resulteert in een ijskorst die aan de polen dikker is dan aan de evenaar. In werkelijkheid is de ijskorst van de Saturnusmaan Enceladus juist dunner aan de polen dan aan de evenaar. Dit suggereert dat het zoutgehalte van de oceaan lager is dan op aarde. De specifieke variatie in dichtheid suggereert verder een zoutgehalte van 30 gram per kilogram water (in vergelijking met 35 gram zout per kilogram water op aarde).
De onderzoekers hebben het model verder gebruikt om meer inzicht te krijgen in de zeestromingen op Enceladus. Deze stromingen zijn afhankelijk van temperatuurverschillen in het water. Hieruit is gebleken dat de oceaan vanaf de bodem verwarmd zou moeten worden. Hiervoor zouden hydrothermische bronnen verantwoordelijk kunnen zijn, die op onze eigen planeet wellicht de geboorteplaats zijn geweest van de eerste levende organismen.
Overigens heeft Enceladus ook geiser-achtige scheuren in het oppervlak, alwaar materiaal van de onderliggende oceaan de ruimte in wordt geblazen. Metingen hebben al uitgewezen dat deze geisers (en dus ook de oceaan) specifieke stoffen bevatten die gunstig zijn voor het leven zoals wij dat kennen. Daar komt het zoutgehalte nu bij als gunstige factor, zodat de kans op leven op deze verre en kleine Saturnusmaan opnieuw wat groter is geworden.
Het volledige vak-artikel over dit onderzoek kan hier ingezien worden.
Bron: New Scientist
Speak Your Mind