29 maart 2024

Magnetohydrodynamische modellen van Zeta Ophiuchi zijn verbeterd

Credit: NASA/JPL-Caltech

We hebben het hier vaker gehad over Zeta Ophiuchi, de ‘wegloopster’ (ζ Oph, Engels: Runawaystar, ) die na een supernova-explosie van z’n voormalige compagnon werd weggeknikkerd en nu met grote snelheid door de Melkweg suist, met een vaartje van 24 km per seconde vliegt ‘ie door de interstellaire ruimte. Daar heeft ζ Oph niet de vrije ruimte, maar knalt de twintig zonsmassa zware ster tegen de buitenste lagen die ooit door die voormalige compagnon bij de supernova de ruimte in waren geblazen. En dat zie je prachtig in beeld op de foto hierboven, de blauwgekleurde ζ Oph en daarboven die boeggolf van materie, waar ‘ie tegen aan knalt. Door de botsing wordt het gas in de boeggolf verhit en gaat het röntgenstraling uitzenden, hetgeen met telescopen zoals Chandra gedetecteerd kan worden. Hoe zo’n botsing van een ster met een schokgolf zoals de uitdijende buitenlagen van de voormalige compagnon precies in z’n werk gaat is erg complex en het is het vakgebied van de zogeheten magnetohydrodynamica welke dat probeert te modelleren.

Een gesimlueerde schokgolf. Credit: S. Greene.

Recent zijn sterrenkundigen van o.a. het Dublin Institute for Advanced Studies gekomen met nieuwe computermodellen waarin ze de schokgolf vlakbij ζ Oph simuleren en die simulaties hebben ze vervolgens vergeleken met de waarnemingen aan de ster en de scholgolf in meerdere golflengten (IR, optisch en röntgen). Ze hebben drie modellen opgesteld en twee ervan komen redelijk overeen met de waarnemingen, al blijven er nog wel verschillen bestaan (zoals dat ze minder röntgenstraling voorspellen dan is waargenomen), die in toekomstige verbeterde modellen gecorrigeerd moeten worden. Hier is het vakartikel over de nieuwste magnetohydrodynamische modellen van Zeta Ophiuchi. Bron: B. Koberlein.

Share

Speak Your Mind

*