NGC 7177 in Pegasus

NGC 7177 in het sterrenbeeld Pegasus

“(in/just) a galaxy far far away”. Ok…toegegeven….ik voel mij nu wel een beetje bezwaard omdat ik als doorwrocht Trekkie zijnde de ultieme beginfrase van Starwars GE-bruik en wellicht in de ogen van velen misschien zelfs wel MIS-bruik.  Maar……ik moet toch IETS doen om dit astroblogje toch nog een beetje spannend te maken…..want……eerlijk gezegd is NGC 7177 echt niet meer dan één van de vele vele vele vage huis, tuin en keuken melkweg-vlekkies die ons mooie grote Universum rijk is.

Edoch…..ook al is er op dit meest recente kiekje uit eigen keuken in feite dus niets meer te zien dan een vaag detailloos wit vlekje, dan zou dit vage detailloze witte vlekje wellicht iets meer tot de verbeelding kunnen gaan spreken als we zouden weten dat NGC 7177 een redelijk goed gelijkende kopie is van ons eigen melkwegstelsel, maar dan wel bezien vanaf een afstand van een dikke 56 miljoen lichtjaar!!

Ofwel…..als een zekere Luke Skywalker vanaf zijn thuisplaneet Tatooine in dat verre verre melkwegstel,…….nog niet gehinderd door dat agressieve klupje leipo’s onder leiding van die vervelende vent met die zware hijgstem en gekleed in die…eh…ludieke zwarte carnavals outfit,……zijn high tech hyper-scope “naar boven” zou richten,  dan zou hij ons melkwegstelsel, ook een balkspiraal net zoals NGC 7177,  ook op deze manier in beeld krijgen als….een vaag wit balkje met twee nog veel vagere spiraalvorminge “uitsteeksels”, waarvan in één van die twee wij woonachtig zijn.

MAAR eigenlijk, dit zo gezegd hebbende denk ik eerder nog dat “conculega amateur astrofotograaf Luke S.” met zijn high tech hyper-scope waarschijnlijk een veel beter kiekje van ons melkwegstelsel gemaakt zal krijgen dan uw nedrig astroblogs-scribent van het zijne….enne….dat gegeven heeft mij best wel voor een tijdje enigszins verdrietig gestemd.  Deze specifieke opname heb ik namelijk alweer een weekje of vijf geleden geschoten en ik was in eerste instantie zo ongelukkig met het vage weinig spectaculaire resultaat dat ik er eigenlijk helemaal geen blogje aan wilde wijden.

Na 15 jaar plus astrofotografie kan het natuurlijk niet anders zijn dat ik nu zo ongeveer wel alle grote, heldere en spectaculaire objecten  een keertje op de korrel heb genomen.  Nu bestaat alleen al de NGC-lijst uit zo’n dikke 10 000 objecten en ik heb bij lange na nog niet alle 110 Messier-objecten gekiekt…en dus is er in principe nog meer dan genoeg aan fuzzy blobs om op de gevoelige plaat te zetten …..MAAR….al die nog vers te fotograferen objecten hebben zolangzamerhand  wel allemaal  een veel hogere moeilijkheids en een veel lagere haalbaarheidsgraad dan al die alreeds gekiekte “spectaculaire” objecten.

Waarschijnlijk nog niet eens vanwege het door mij gebruikte instrumentarium maar eerder nog vooral vanwege de door mij gebruikte hit and run fotografeermethode en mijn lichtvervuilde fotografeer-omgeving. Echt lange belichtingstijden (20 uur en langer….narrow band..heel effectief in een lichtvervuilde omgeving,  dat soort!!!) in het vrije veld zijn en blijven wel een…eh…”dingetje”, in de zomer vanwege de korte nachten en in de winter vanwege de vaak barre omstandigheden. Oh ja……en ik vind de gezonde bezigheid van SLAPEN ook nog steeds best wel heel erg aangenaam!!

Dit alles in zo ogenschouw nemende begon dus bij mij een paar weken geleden, na het fotograferen van NGC 7177,  opeens het nare gevoel te bekruipen dat ik dan toch misschien wellicht een beetje aan het haalbare eindpunt van mijn astrofoto-bezigheid was gekomen, oh jee….oh nee??????

Dit vertwijfelde gevoel heeft zeker een paar weken ranzig stand gehouden tot ik mijzelve weer een beetje wist wakker te schudden uit deze enge astro-droom…….want…eh…..waarom moeten astrofoto’s eigenlijk persé een hoog glamourgehalte hebben?????……..is dit eigen kiekje van NGC 7177 eigenlijk wel zo hopeloos slecht…..enne….is het geestelijke plezier in die astrofotografie-bezigheid eigenlijk gewoon niet veel belangrijker dan het uiteindelijke materiele resultaat?? Want ook al zijn er zeker vele momenten (geweest) dat ik droom(de)  van een comfortabele eigen thuis-sterrenwacht waardoor het totstandkomingsproces allemaal wat minder moeizaam verloopt…..tenslotte wordt ik er ook niet jonger op met mijn 61 rondjes om den koperen Ploert……MAAR DAN NOG….vind ik dat vrije veld gevoel/gedoe, als ik mezelf éénmaal geinstalleerd heb, in alle eerlijkheid nog steeds eigenlijk best wel heel erg oer-ruig-geweldig!!!

Afijn, toen ik, nadat ik mijzelve herpakt had,  zo eens op het internet aan het rondsnorren was geslagen, op jacht naar andere opnames van dit object, gemaakt met high tech, al dan niet professioneel, astro-speelgoed plus dito bijbehorende werkmethodes…..toen begon ik mijn ogenschijnlijk zo magere opname eigenlijk juist best wel weer steeds  meer te waarderen.

NGC 7177: Eigen opname links en de Palomar DSS opname rechts.

Heb mijn opname maar eens ter serieuze vergelijking naast een opname van hetzelfde object uit de Palomar Digital Sky Survey  geplakt…..enne….als je dan weet dat die opname van de DSS gemaakt is met de bekende 1.2 meter Schmidt telescoop op Mount Palomar, verwerkt met alle digitale toeters en bellen die de pro’s voor handen hebben……dan valt het achteraf bekeken met dat ogenschijnlijk lullige 6×6 minuten “Biesbos-snapshotje” met mijn 20cm F6 Newtonnetje plus instapmodel Canon 1000D  bij nader inzien eigenlijk nog best wel een beetje mee.

Iedere telescoop/waarneemplek/werkmethode heeft uiteindelijk zijn EIGEN sterrenhemel en met dat gegeven is feitelijk niets mis mee…..MAAR JA…..natuurlijk geldt ook voor uwer nedrige feilbare astro-scribent dat ook voor hem “niets  menschelijks hem vreemd  is” en dat zo nu en dan ook voor hem “de  sterrenhemel  van buurman Luke S. te T.  net effe iets groener….eh…..zwarter LIJKT (!!!!!) dan de eigen!” Waarvan akte. De kunst van het leren tevreden te zijn…bla…bla…bla!! Maar goed, we laten dit tijdelijke “Astrodippie” dus maar voor het het was…..enne….met herwonnen goesting gaan we dan maar weer fris en vrolijk verder met het uit de lucht plukken van alles hemels wat maar,  hoe vaag dan ook, fotonen richting Moeder Aard wenst te zenden!!!

Gerelateerde Astroblogs:

Messier 46 en NGC 3718, adieu winter, lange leve de lente?? Webb ziet de voorloper van een enorme cluster van sterrenstelsels De verste waarneming ooit van het magnetische veld van een sterrenstelsel