Credit: Harvard/CfA
Decennia lang dachten sterrenkundigen dat de halo van het Melkwegstelsel, de verzameling van sterren en bolvormige sterrenhopen rondom de platte centrale schijf, grotendeels bolvormig was. Maar recent onderzoek door een groep sterrenkundigen onder leiding van Jiwon “Jesse” Han (Center for Astrophysics | Harvard & Smithsonian) laat zien dat dat beeld niet klopt: de stellaire halo blijkt langwerpig en gekanteld te zijn, net als een voetbal waar net hard tegen is getrapt. De halo lijkt dan ook meer op een rugbybal of zeppelin dan op een voetbal, aldus teamleider Han. De stellaire halo van sterren maakt deel uit van de zogeheten galactische halo, waar ook de verborgen donkere materie toe behoort, de mysterieuze materie die de onzichtbare ruggengraat van het Melkwegstelsel vormt. De zichtbare stellaire halo is daarmee een soort van ’tracer’ van de galactische halo. De stellaire halo strekt zich tot honderduizenden lichtjaren uit voorbij de platte schijf van de melkweg, waarin zich de spiraalarmen bevinden en waar zich ook het zonnestelsel in bevindt. Han en z’n groep gebruikten twee sets van gegevens om de vorm van de stellaire halo mee te bepalen: de gegevens verzameld door de Gaia ruimtetelescoop en de gegevens van H3 (Hectochelle in the Halo at High Resolution), een onderzoek gedaan met de MMT telescoop van het Fred Lawrence Whipple Observatorium in Arizona (VS).
De resultaten van het onderzoek bevestigen wat eerder al werd betoogd over de vorming van de stellaire halo van de Melkweg, namelijk dat deze een gevolg is van een botsing van de Melkweg met het dwergstelsel genaamd Gaia-Sausage-Enceladus (GSE), zo’n 7 tot 10 miljard jaar geleden. Die botsing werd gevolgd door nog twee passages van GSE dwars door de Melkweg heen en dat resulteerde uiteindelijk in een langwerpige stellaire halo, die de restanten bevatte van het dwergstelsel. De halo is niet alleen langwerpig, maar ook gekanteld. Dat laatste wijst er op dat GSE onder een bepaalde hoek in botsing kwam met het veel grotere Melkwegstelsel. Men denkt dat niet alleen de stellaire halo langwerpig en gekanteld is, maar ook de galactische halo van donkere materie. Als dat inderdaad zo is dan kan dat aanzienlijke gevolgen hebben voor ons vermogen om donkere materiedeeltjes te detecteren in laboratoria op aarde. Als we weten waar ‘galactisch gesproken’ een hogere concentratie is van donkere materie kunnen de speurtochten beter gefocust zoeken naar deeltjes donkere materie.
Meer informatie is te lezen in het vakartikel van Jiwon Jesse Han et al, The Stellar Halo of the Galaxy is Tilted and Doubly Broken, The Astronomical Journal (2022).
Bron: Phys.org.
Movements,
zo heet 1 van de 102 presentaties die we de laatste 15 jaar hebben gemaakt.
In deze laat ik gasten/cursisten ontdekken dat niets stil staat.
Alles is samengesteld uit iets wat mogelijk zelfs kleiner is dan het atoom.
En alles is continue bezig met het reorganiseren en dit weer richting het grootste massa punt.
Deze structuurveranderingen duren soms heel kort maar…. de meeste onvoorstelbaar lang.
In menselijke beleving gebeurt er ogenschijnlijk niet veel, want die blok graniet blijft gewoon graniet.
Feitelijk telt onze aanwezigheid niet mee in de machtige reorganisatie van het Heelal, welk ogenschijnlijk nog niet op z’n retour is.
Maar alles beweegt een richting op, zoals onze Sterrenstad “De Melkweg” ons ook weer laat zien.
Alles valt richting het centrum en dit centrum valt ook weer richting een nog diepere plek in “De Ruimte Tijd”!
En zodoende heeft de Halo van onze Melkweg die hier berichte vorm.
Het is een “Dubbele druppel” En was mogelijk een echte druppel als de valsnelheid van ons Sterrenstelsel in het geheel hoger zou zijn dan de valsnelheid die ze zelf produceert in “De Ruimte Tijd”