Credit: via Wikipedia (https://en.wikipedia.org/wiki/Solar_System#/media/File:Planets2013.svg)
Er zijn twee bijzonderheden aan het zonnestelsel, waar planeetdeskundigen nog mee worstelen: je hebt in het zonnestelsel twee duidelijke klassen van planeten, de kleine rotsachtige planeten (Mercurius, Venus, aarde en Mars) en de grote gasreuzen en ijsplaneten (Jupiter, Saturnus, Uranus en neptunus). Iets tussen die twee klassen in heb je niet, terwijl in andere planetaire systemen, waar we er inmiddels al heel van hebben ontdekt, zo’n tussenvorm wel voorkomt en wel in de vorm van superaardes. De tweede bijzonderheid is de planetoïdengordel, die je tussen Mars en Jupiter hebt, een gebied tussen 2 en 3 astronomische eenheid van de zon waar het wemelt van de planetoíden, rotsblokkern tot wel 1000 km doorsnede (in het laatste geval is dat Ceres). Je kan de vraag stellen wat er zou gebeuren als er wel een superaarde zou zijn in het zonnestelsel én als die op de plek zou staan van de planetoídengordel. Met die vraag heeft de sterrenkundige Stephen Kane (UC Riverside) zich bezig gehouden en middels simulaties op de computer heeft hij gekeken welke effecten de aanwezigheid van zo’n planeet (massa 1 tot 10 aardmassa’s) zou hebben op de rest van het zonnestelsel. Het antwoord is verrassend: wees maar blij dat die superaarde er niet is, want anders zou de aarde uit het zonnestelsel worden geschopt. Uit de simulaties komt naar voren dat zo’n superaarde een gravitationele schop zou uitdelen aan de grootste planeet, Jupiter, die 318 keer zo zwaar als de aarde is. Het gevolg is op haar beurt dat Jupiter door z’n invloed Mercurius, Venus en de aarde uit het zonnestelsel kickt en mogelijk ook Uranus en Neptunus. En dan blijven dus alleen Mars, Jupiter, Saturnus en die superaarde over. Mmmm, da’s behoorlijk desastreus voor het zonnestelsel. Alles is wel afhankelijk van hoe zwaar die superaarde is, want als ze ‘m iets lichter maken zijn de effecten weliswaar groot (dan zijn stablele banen langere tijd mogelijk), maar nog altijd uiteindelijk desastreus.
Meer info vind je in het vakartikel van Stephen R. Kane, The Dynamical Consequences of a Super-Earth in the Solar System, The Planetary Science Journal (2023).
Bron: Phys.org.
Enig antropocentrisme is u niet vreemd, aardbewoner Nouwen? 😉
Als het allemaal een beetje anders was gegaan, zat er nu op ‘Superaarde’ misschien wel een wezen een blog te schrijven dat het toch een geluk is dat destijds bijna al die kleine rot planeetjes, die het zonnestelsel vermoedelijk ooit had gehad zijn weggebonjourd en dat er nu gelukkig sprake is van een stabiel zonnestelsel met vier planeten!
groet,
Gert (Enceladus)
Hahaha, antropocentrisme, hij is goed. 😀
Van antropocentrisme kan natuurlijk nooit sprake zijn zolang wij onze dierbare buren (de marsmannetjes) blijven voorzien van onze speelgoedwagentjes. 😉
Een stabiel Zonnestelsel.
Het is inderdaad zeer bijzonder dat we ons in een ( stabiel ) Zonnestelsel bevinden.
Het meest interessante is dat vrijwel alles een Prograde draaiing heeft.
“Vrijwel”, omdat er een paar objecten zijn die mogelijk via een reden zich iets…. anders gedragen.
Maar Prograad is de maat, wat welzeker is ontstaan uit het recht der sterkste of…. is het de Vortex?
Ruimte – Tijd is overigens meer een collector dan een dismisser.
Om als een Planeet uit het reizende Zonnestelsel-gat te belanden mag je ontzettend veel energie bezitten in de vorm van conflicting movement.
Daar zien we niet veel meer van heden ten dagen nou ja of het is iets uit de Oortwolk.
Onze Moeder der aanwezigheid vergeet ons namelijk pas als je, je gedraagt als onzichtbaar dus als je minuscuul klein bent.