Credit: Geralt/Pixabay.
Precies een week geleden had ik een Astroblog over de tijddilatatie in het vroege heelal, gemeten aan de hand van quasars. Die quasars lieten zien dat de tijd kort na de oerknal vijf keer langzamer liep dan tegenwoordig. De blog riep direct al reacties op en ook in de blogosfeer was er het nodige over te doen. Onder andere door Ethan Siegel, de bekende natuurkundige van Starts with a Bang, die zich in een blog afvroeg ‘Did time run slower in the early Universe?’ Zijn conclusie: nee, de tijd zelf liep in het vroege heelal niet trager. Zouden we er zelf met een klok rondlopen dan zou die klok net zo snel lopen als nu/hier. Wat je wel hebt is dat alles wat ons bereikt vanuit het vroege heelal door de uitdijing van het heelal is ‘gedilateerd’, uitgerekt als het ware. Straling uit het vroege heelal is roodverschoven, de golflengte is naar de rode kant van het spectrum opgeschoven. Maar niet alleen straling ondervindt gevolgen van die uitdijing, óók de tijd doet dat. Einstein’s Algemene Relativiteitstheorie beschouwde ruimte en tijd al als één geheel en sprak van de ruimtetijd. Straling wordt daardoor niet alleen uitgerekt in termen van golflengte, maar ook in tijd! En dat leidt tot het volgende, aldus Siegel:
This means, when we’re looking at objects that are very far away, we’re not observing them in “real-time” according to how they experienced it, but rather in slow-motion owing to this cosmological time dilation. The formula is very simple: the same “factor” that your signals get redshifted by is the “factor” by which your signals appear slowed-down when you view them. […] it’s time dilation that’s stretching out the signals from distant quasars, nothing more. But time itself always passes at the same rate for an observer anywhere in the Universe: then, now, and forever more.
Ook Sabine Hossenfelder, een andere bekende natuurkundige en blogger (Backreaction) heeft er afgelopen week aandacht aan besteed en zij maakte er de volgende video over. Zij spreekt van de ‘cosmological time dilation en ook haar conclusie is dat de vertraging relatief is: wij zien de klok van twaalf miljard jaar geleden keer langzamer gaan dan onze klok nu, maar in die tijd zelf ging de tijd net zo snel als nu.
Bron: Starts with an Bang + Backreaction.
