Nieuwe analyse van Voyager 2’s oude data geeft verrassend nieuwe blik op Uranus

Data van de ruimtesonde Voyager 2 heeft recent nieuw inzicht gegeven in het karakter van de planeet Uranus. Mogelijk, zo stelt een internationaal team van onderzoekers, is ons beeld van Uranus decennia lang onjuist geweest, en is een type ruimteweer hiervoor verantwoordelijk. Veel van wat bekend is over de ijzige planeet is afkomstig van gegevens verzameld door NASA’s Voyager 2, die in 1986 langs de ijsreus vloog. De observaties van de sonde onthulden dat de planeet een bizar scheef magnetisch veld had dat niet is uitgelijnd met de rotatie van de planeet en vol zit met buitengewoon energieke elektronen. Maar een nieuwe analyse van de gegevens van Voyager 2 onthulde de waarschijnlijke oorzaak van de vreemde metingen: een uitbarsting van zonnewind die het magnetische veld van de planeet uit vorm sloeg vlak voordat de sonde er langs vloog.

Kortom, ons begrip van Uranus is mogelijk gebaseerd op een momentopname waarin zich een anomalie voordeed, in plaats van op de typische aard van de planeet. De onderzoekers publiceerden hun bevindingen op 11 november j.l. in het tijdschrift Nature Astronomy. Hoofauteur Jamie Jasinski een ruimteplasmafysicus bij NASA’s JPL, stelt “Als Voyager 2 een paar dagen eerder was aangekomen, had het een compleet andere magnetosfeer bij Uranus waargenomen.” Jasinski vervolgt “Het ruimtevaartuig zag Uranus onder omstandigheden die slechts 4% van de tijd voorkomen,” zie ook deze verklaring.  Magnetische velden vormen zich rond planeten dankzij de draaiende beweging van materiaal in hun gesmolten kernen, en ze beschermen planeten tegen stralen plasma, bekend als zonnewind, die vanaf de zon worden gelanceerd. Wanneer zonnedeeltjesstraling de magnetosfeer van een planeet raakt, wordt deze gevangen door magnetische veldlijnen en wordt deze erlangs geduwd in zakken die stralingsgordels worden genoemd.