Deze weeffouten zouden daarna door de uitdijing van het heelal tot grotere schalen ‘meerekken’ en daardoor de eigenschappen van de kosmische achtergrondstraling veranderen. De grote leegte in het sterrenbeeld Eridanus is ongeveer een miljard jaar in doorsnede en was al sinds 2004 door waarnemingen met de Wilkinson Microwave Anisotopy Probe (WMAP) als ‘Cold Spot’ bekend. De onderzoekers, waaronder de bekende natuurkundige Neil Turok (Universiteit van Cambridge), laten met statistische analyses zien dat de Cold Spot in de CMB precies de eigenschappen heeft die bij zo’n weeffout worden verwacht. Maar de analyses zijn wel in tegenstelling tot hetgeen de ontdekkers van de grote leegte zelf denken, namelijk dat de Cold Spot géén structuur in het vroege heelal is, maar van latere datum. Kortom, verschillende ideeën die getoetst moeten worden. Voor het weeffout-model zijn wel manieren om het te verifiëren. Zo zou de straling uit het lege gebied niet gepolariseerd mogen zijn. Verder zouden zich in de CMB vele kleinere koele plekken moeten bevinden. Tenslotte zou de weeffout ook via de gravitationele lenswerking in de CMB te zien moeten zijn. De komende tijd zullen we wel merken wie het bij het juiste eind heeft. Bron: NRC-Handelsblad, 27 oktober 2007.
Voetnoten
↑1 | De cosmic backgroundradiation, oftewel de CMB. Dit is het overblijfsel van de oerknal, die uit alle richtingen van het heelal komt en dateert uit de tijd dat het heelal zo’n 350.000 jaar oud was. |
---|---|
↑2 | Dat zijn theorieën die proberen om de vier natuurkrachten (zwaartekracht, electromagnetische kracht, de sterke en zwakke wisselwerking) in één model te verenigen. |