Credit: Pim van Lommel.
Een poosje terug kreeg ik een boek van Jan te leen,
Eindeloos Bewustzijn van cardioloog Pim van Lommel. Weinig sterrenkunde natuurlijk, maar toch was het een interessant boek. Van Lommel geeft ‘een wetenschappelijke visie op de bijna-dood ervaring’. Dat ik er hier melding van maak is vanwege het feit dat de beste man een verklaring probeert te vinden voor deze ervaringen die doorspekt zijn met hedendaagse natuurkunde. Met name de ideeën uit de quantum-mechanica zoals de
quantumverstrengeling en de kernspinresonantie worden regelmatig naar voren gebracht in van Lommel’s boek. Ik ga het boek hier niet uit de doeken doen, maar het idee is dat het bewustzijn ook buiten het lichaam in de zogenaamde non-lokale ruimte kan voorkomen. Die ruimte is niet gebonden aan ruimte en tijd, dus alle vrijheid aldaar om te gaan en staan waar ‘je’ wilt, je bewustzijn tenminste. Eén ding miste ik eigenlijk wel in het boek. Velen van die duizenden, nee tienduizenden mensen die wel eens een bijna-doodervaring hebben meegemaakt spreken van een helder wit licht dat ze hebben gezien en dat een onvergetelijke indruk op hen maakt. Je kan dat licht opvatten als God of misschien als een herinnering aan je geboorte. Maar één simpele verklaring wordt niet gegeven: het heldere witte licht refereert aan onze Zon! Sinds het begin van de mensheid staat die Zon daar hoog aan de hemel te stralen en dat heldere witte licht van deze dichtbijzijnde ster moet toch ingebakken zijn in ons systeem. Zou dat niet een simpele verklaring kunnen zijn voor die beelden van het witte licht? Aldus Adrianus, de amateur-psycholoog. 🙂
