De aarde blijkt plots op het randje van de leefbare zone te staan. Credit: PHL @ UPR Arecibo, Rogelio Bernal Andreo
Onderzoekers die de Melkweg afspeuren naar potentieel bewoonbare planeten hebben rekening te houden met de afstand van de planeet tot de moederster. Een planeet dient immers in de zogenaamde leefbare zone te staan, een gordel rond de moederster waar vloeibaar water aan het oppervlak van een planeet kan bestaan. Staat een planeet te dichtbij, dan zal het water verdampen. Staat een planeet te ver weg, dan zal het water bevriezen.
Nu heeft de Penn State University de definitie van de leefbare zone een beetje aangepast. Het nieuwe model maakt gebruik van verworven kennis over water en CO2, waarover het vorige model van twintig jaar geleden nog niet beschikte. Uit het nieuwe model blijkt dat de leefbare zone iets verder van de moederster staat dan gedacht.
Het nieuwe model heeft grote implicaties voor de levensvatbaarheid van exoplaneten. Sommige planeten die voorheen levensvatbaar werden beschouwd, blijken nu plots te dichtbij te staan. Het omgekeerde is ook waar: planeten die voorheen als te koud werden beschouwd, blijken nu in de leefbare zone te liggen.
Het nieuwe model heeft ook implicaties voor ons zonnestelsel. De aarde blijkt zich namelijk precies aan de binnengrens van de leefbare zone van de zon te bevinden. Mars, die zich voorheen aan de buitengrens bevond, ligt plots middenin de leefbare zone. Overigens is bij het onderzoek geen rekening gehouden met de gecompliceerde invloed die wolken op het klimaat hebben.
De (oude) leefbare zone bij verschillende typen sterren. Credit: ESO
Bron: Penn State University
