© NASA
De mensheid zal ooit over de technologie beschikken om de planeet Mars leefbaarder te maken. Maar leefbaar voor wie? Voor aardbewoners, of voor Marsbewoners?
Het terraformen van Mars zal de Rode Planeet per definitie meer aarde-achtig maken. Maar dat is niet de enige optie: we kunnen Mars ook “renoveren”, waarbij het inheemse leven op de Rode Planeet gereanimeerd wordt, mits dit leven nog altijd bestaat in ondergrondse ecologische niches. Een neutrale term, dat beide concepten omvat, is “planetaire ecosynthese” – het vestigen van een robuuste biosfeer aan het oppervlak van een planeet.
Dit resulteert wel in een dilemma. Stel, we maken Mars weer leefbaar. Gaan we het dan inzaaien met aards leven om een weelderige planeet te scheppen? Of blijven we “besmetting” voorkomen en laten we Mars verder met rust? In dat geval is het resultaat een natte, maar grotendeels dode planeet, dat bevolkt wordt door kleine aantallen inheemse micro-organismen. Wat is wijsheid?
Wat het doel ook is, de eerste stap richting planetaire ecosynthese is altijd het veranderen van de atmosfeer van de Rode Planeet. Het is duidelijk dat grote hoeveelheden water nog altijd liggen opgeslagen op Mars, in de vorm van ondergrondse ijsafzettingen. Vroeger heeft dit water vrij gestroomd en mogelijk zelfs oceanen gevormd. Maar goed, hoe gaan we dit water vrijmaken? Een goede optie zal zijn om de Marsatmosfeer vol te pompen met superbroeikasgassen, zoals CFK’s. Hierbij zal de planeet voldoende opwarmen om bevroren kooldioxide te laten verdampen, waarna de temperatuur geleidelijk zal stijgen tot boven het vriespunt. Dit hele proces zal vermoedelijk een paar eeuwen in beslag nemen.
Het zal echter nog eens 100.000 jaar duren voordat genetisch gemanipuleerde organismen het zuurstofgehalte hebben laten stijgen tot acceptabele waardes. Stel dat we hier een niet-biologische manier voor vinden, dan kan de Marsatmosfeer wellicht binnen 10.000 jaar geschikt zijn voor menselijk leven. Dit zuurstof kan vervolgens gebruikt worden om een ozonlaag op te bouwen, waardoor het oppervlak gevrijwaard kan worden van de schadelijke UV-straling van de zon.
Niet lang daarna kunnen we een toendra-ecosysteem creëeren op Mars. Dit zal gevolgd worden door het vestigen van een boomgrens binnen de valleien op de Rode Planeet, waarna planten de zuurstofproductie kunnen overnemen van de micro-organismen. Niet lang daarna kunnen we de planeet gaan inzaaien met regenwormen en insekten, die door de geringe zwaartekracht enorm groot kunnen worden. Laten we daarom vooral geen muggen en vliegen naar Mars brengen!
Dit klinkt allemaal leuk en aardig, maar wat als we inheems leven vinden op Mars? Het inzaaien van de Rode Planeet met aards leven zal zeker de doodslag betekenen voor het inheemse leven. Gaan we dan opnieuw dezelfde fout maken die we (te vaak) op aarde gemaakt hebben? Of maken we de planeet geschikt voor stromend water en blijven we er verder met onze tengels van af? In dat geval kunnen we het inheemse leven weer een kans geven.Wat wordt het? Aarde II of Mars-Genesis II? De tijd zal het leren. Bron: SPACE.com.
