Voyager 1 detecteert een continue ‘bromtoon’ van interstellair gas

Gelanceerd in 1977 heeft de Voyager 1 ruimtesonde van NASA al zeer veel prestaties op zijn conto staan, waaronder dat het momenteel het verst verwijderd door mensen gemaakt object is. Voyager 1 bevindt zich momenteel op maar liefst 22,8 miljard km afstand van de aarde, communiceert via het Deep Space Network en sinds augustus 2012 toen het de heliopause doorkruisde bevindt het zich in de interstellaire ruimte. Een onderzoeksteam van de Cornell University, Ithaca (NY) o.l.v. Stella Koch Ocker en James M. Cordes publiceerde op 10 mei j.l. in Nature Astronomy de resultaten van de nieuwste, eveneens indrukwekkende, ontdekking betreffende de Voyager 1. Het wetenschappelijk paper van het team is getiteld ‘Persistent plasma waves in interstellar space detected by Voyager 1’. Het team detecteerde via het Plasma Wave System op de Voyager 1 een zwakke plasma-‘bromtoon’, wat erop kan duiden dat er mogelijk meer activiteit is in interstellair gas dan astronomen aanvankelijk dachten.

Stella Ocker, eerste auteur van de studie stelt: “Het [signaal] is erg zwak en monotoon, omdat het zich in een smalle frequentieband bevindt,” en vervolgt, “We detecteren het zwakke, aanhoudende gezoem van interstellair gas (plasmagolven). En dit onderzoek stelt ons wetenchappers in staat meer inzicht te krijgen in de interactie tussen het interstellair medium en de zonnewind, en, tevens beter te begrijpen hoe de beschermende bel van heliosfeer gevormd en gemodelleerd wordt door de interstellaire omgeving.” Voyager 1 draagt het ‘Plasma Wave System’ bij zich die de elektronendichtheid meet, en zette de PWS in voor observatie van o.a. de magnetosferen van Jupiter en Saturnus. Maar pas toen het vaartuig het zonnestelsel verliet, kwam de PWS echt uit de verf. Als een van de weinige instrumenten die na al die decennia nog steeds operationeel zijn, kon NASA de PWS gebruiken om de plasma-schokgolven te meten toen Voyager 1 uit de heliosfeer kwam, de heliosfeer is het gebied waar de zonnewind de overheersende stroom van deeltjes is. M.b.v. deze data bevestigde NASA dat de Voyager 1 in 2012 het eerste door mensen gemaakte object was dat de interstellaire ruimte binnenging. Sindsdien heeft het vaartuig gegevens over de heliosfeer doorgegeven. En nu heeft de PWS een constant achtergrondsignaal van het plasma gedetecteerd, wat lijkt te suggereren dat er een hogere basislijn van activiteit gaande is in de interstellaire ruimte dan werd gedacht. Het oppikken van dit signaal was lastiger dan het lijkt. Hoewel de zonnewinden niet verder reiken dan de rand van de heliosfeer, blijkt dat de invloed van de zon zich soms wel uitstrekt tot in de interstellaire ruimte wanneer het coronale massa-ejecties (CME’s) afwerpt. Deze energetische uitbarstingen werden voor het eerst gedetecteerd door de PWS in 2014, die ze registreerden als ’tsunami’s’ en het moeilijk maakten om iets anders op te vangen. Maar het PWS heeft toch tussen alle commotie van de CME’s door goed kunnen ‘luisteren’. Co-auteur Cordes beschrijft het als volgt; “Het interstellaire medium is als een kalme regenbui,” en cordes vervolgt “.. en in het geval van een uitbarsting van de zon, is het alsof je een blikseminslag detecteert tijdens een onweersbui waarna de rust weer terugkeert in een meer kalme regenbui.” Bronnen: Cornell