Gerard ’t Hooft Credits; W. Waggel, cc, 2008
De biografie van de Nederlandse natuurkundige en Nobelprijswinnar Gerard ’t Hooft is recent uitgebracht. Het boek is geschreven door Martijn van Calmthout, en is getiteld ‘Maar dat kan ik‘. Gerard ’t Hooft won in 1999 de Nobelprijs voor natuurkunde samen met Martinus Veltman, zijn promotor en leermeester. Het duo ontving de prijs voor het ophelderen van de quantumstructuur van electrozwakke interacties in de natuurkunde. Gerard ’t Hooft (1926, geb. Den Helder) studeerde wis- en natuurkunde aan de Universiteit Utrecht en promoveerde daar in 1972. Al voor de promotie publiceerde hij met Martin Veltman (1931-2021) baanbrekende artikelen over deeltjesfysica, waardoor hij in één klap binnen het vakgebied beroemd werd. Sinds 1977 werkte hij aan de UU als hoogleraar theoretische natuurkunde, inmiddels is hij met emeritaat. Tevens is hij verbonden aan het Spinoza-instituut sinds de oprichting ervan in 1998. Bij ’t Hooft promoveerden Herman Verlinde, Erik Verlinde en Robbert Dijkgraaf.
De titel is ontleend aan een uitspraak van ’t Hooft die hij deed voor een probleem dat fysici tot wanhoop zou hebben gedreven, ‘Maar dat kan ik’ Over het leven van Martinus Veltman is eerder dit jaar een boek verschenen van de hand van Dirk van Delft, getiteld ‘Verrek, dat is ’t!’. Veltman legde in de jaren ’60 de basis voor het standaardmodel van de deeltjesfysica, een theorie waarin elementaire krachten in hun samenhang worden beschreven, zie ook deze AB. De biografie van ’t Hooft alsook die van Veltman zijn uitgebracht door uitgeverij Prometheus. Bronnen; Prometheus, de Volkskrant, NRC
