Gerard ’t Hooft Credits; W. Waggel, cc, 2008
De biografie van de Nederlandse natuurkundige en Nobelprijswinnar Gerard ’t Hooft is recent uitgebracht. Het boek is geschreven door Martijn van Calmthout, en is getiteld ‘Maar dat kan ik‘. Gerard ’t Hooft won in 1999 de Nobelprijs voor natuurkunde samen met Martinus Veltman, zijn promotor en leermeester. Het duo ontving de prijs voor het ophelderen van de quantumstructuur van electrozwakke interacties in de natuurkunde. Gerard ’t Hooft (1926, geb. Den Helder) studeerde wis- en natuurkunde aan de Universiteit Utrecht en promoveerde daar in 1972. Al voor de promotie publiceerde hij met Martin Veltman (1931-2021) baanbrekende artikelen over deeltjesfysica, waardoor hij in één klap binnen het vakgebied beroemd werd. Sinds 1977 werkte hij aan de UU als hoogleraar theoretische natuurkunde, inmiddels is hij met emeritaat. Tevens is hij verbonden aan het Spinoza-instituut sinds de oprichting ervan in 1998. Bij ’t Hooft promoveerden Herman Verlinde, Erik Verlinde en Robbert Dijkgraaf.
De titel is ontleend aan een uitspraak van ’t Hooft die hij deed voor een probleem dat fysici tot wanhoop zou hebben gedreven, ‘Maar dat kan ik’ Over het leven van Martinus Veltman is eerder dit jaar een boek verschenen van de hand van Dirk van Delft, getiteld ‘Verrek, dat is ’t!’. Veltman legde in de jaren ’60 de basis voor het standaardmodel van de deeltjesfysica, een theorie waarin elementaire krachten in hun samenhang worden beschreven, zie ook deze AB. De biografie van ’t Hooft alsook die van Veltman zijn uitgebracht door uitgeverij Prometheus. Bronnen; Prometheus, de Volkskrant, NRC
Leuke titels,
ik ken dat ook.
Zo had ik met Sumathi Rao en Robert Pisarski al lang geleden een berekening gedaan
met betrekking tot een Chern-Simons anomalie. Ik realiseerde dat dat belangrijk moest zijn,
maar kon de zaak niet geheel inpassen in de deeltjesfysica. Maar toen had ik een gesprek
met mijn zoontje die mij zei wat de vorm van het universum moest zijn.
Mijn reactie: Verrek, dat is het.
Inderdaad lijkt het te werken, ik kan daarmee verklaren waarom er drie generaties
van fermionen zijn.
Volgende discussie met Guido Altarell:
Guido: de vraag waarom er drie generaties van fermionen zijn
ligt buiten het bereik van de wetenschap. Dat kan niemand beantwoorden.
Ik dus: maar dat kan ik.
Hij heeft later toegegeven, dat ik gelijk zou kunnen hebben.
Ik ben dus blijkbaar niet voor niets student van Gerard en Tini geweest.
Ter verklaring.
De vraag waarom er drie generaties van fermionen zijn is de belangrijkste vraag
in de deeltjesfysica, mogelijk belangrijker dan quantumgravitatie.
Achter mijn argument lijkt een nieuw soort relativiteitsprincipe te liggen,
waarmee ik o.a. ook kan zeggen wat de donkere materie is.
Jochum, bedankt voor je reactie. ben wel benieuwd naar jouw verklaring waarom er drie generaties fermionen zijn. Ik zie je artikelen op de ArXiv staan. Is er eentje waar we je verklaring kunnen vinden?
Beste Arie, het beste kun jij mijn artikel in het Veltman in memoriam bekijken,
the principle of global relativity. Daar staat sowieso nog meer interessants in.
Als dat te erg is kun je ook mijn podcasts bekijken, te vinden door,
ga naar google en dan type:
1) van der bij einstein god podcast freiburg
2) van der bij the principle of global relativity podcast freiburg
Het originele artikel in de physical review geldt als erg moeilijk.
Veltman vond het wel wat dicht geschreven.