Credit: NASA
Het was op 10 januari 1946 – gisteren precies 71 jaar geleden – dat moonbouncing begon, het zenden van radiosignalen naar de maan en de weerkaatste signalen vervolgens weer ontvangen. Het was de Amerikaanse marine die dat moonbouncing deed in het kader van Project Diana.
Vanaf een laboratorium op het militaire Camp Evans in Wall Township, New Jersey (VS) zonden John H. DeWitt en E. King Stodola die dag met een gemodificeerde SCR-271 radar set uit de tweede wereldoorlog een signaal van 3 kilowatt bij een frequentie van 111,5 MHz in pulsen van 1/4e seconde naar de maan.
De radarantenne van Project Diana. Credit: NASA
Dat signaal werd 2,5 seconde later opgepikt door de dipoolantenne van de basis. Dat was de tijd die het signaal nodig had om de 768.000 km lange reis (heen en weer naar de maan en terug) af te leggen. Met dit experiment werd ook de basis gelegd voor de radar sterrenkunde, waarbij radiosignalen naar een hemellichaam worden gezonden om na terugkaatsing weer te worden ontvangen. Dat gebeurt vandaag de dag nog steeds, zoals bij planetoïden die dicht bij de aarde komen, zodat meer over hun omvang en vorm bekend wordt. Moonbouncing wordt vandaag de dag ook gebruikt voor artistieke doeleinden, zoals de visual moonbounce van kunstenaar en Astroblog-auteur Daniela de Paulis, waarbij afbeeldingen naar de maan worden gezonden en weer ontvangen. Bron: deze tweet. Voor deze blog is ook gebruik gemaakt van de info over project Diana hier.
Gerelateerde Astroblogs:
DARPA lanceert LunA-10 om ontluikende cislunaire- en maaneconomie een commerciële boost te geven
De échte reden waarom een bemande maanmissie à la Apollo zo lang op zich heeft laten wachten
Team onafhankelijk onderzoekers presenteert analyse vliegbewegingen UAP’s van de Amerikaanse marine op luchtvaartconferenties AIAA